Helmeringshausen to Bethanie - 80km

Te luxe plek eigenlijk, dit bejaardenhotel. Bij uitchecken vraag ik wat Bethanie biedt, en de Duitse eigenaresse schud haar hoofd: bad place, take care of your belongings, hotel is closed. Bij navraag blijkt alles mee te vallen. Via een supermarkt voor beltegoed, water en broodjes: don't you need something in the bread? Peanutbutter which I have in my bag, antwoord ik.

Om iets voor half 10 stap ik op de fiets, het is bewolkt en zo'n 80km over gravel tot het volgende dorpje. Insmeren is niet nodig heb ik besloten. Het gaat weer lekker, na minder dan twee uur heeft de Koga alweer 40km opgepeuseld. Weg is uitstekend, ik moet heel soms een steen, maar vaker krekels ontwijken. Landschap wordt wat mee zalmkleurig en geel-zandig, wel aardig. Zo net over de helft zie ik een gedaante in de verte. Tot mijn verbasing is het de eenzame nomadische wandelaar die ik de laatste twee dagen ook heb ingehaald. Hij heeft drie knapzakken bij zich en legt te voet blijkbaar evenveel afstand af als ik te fiets. Anders dan de andere twee dagen houdt hij me nu wel staande, hij heeft dorst en is door zijn water heen. Ik geef hem een fles nog half bevroren water, meegenomen uit de vriezer van Hotel Helmeringshausen, en stop hem een hand vol dadels, noten en gedroogde abrikozen toe. We proberen elkaar iets duidelijk te maken maar kennen geen gedeelde woorden. Ik voel me een Redder.

Rond kwart voor 1 (3.5 uur op de fiets) klop ik aan bij Bethanie Guesthouse. Een vriendelijke vrouw komt naar de poort en ik moet omrijden. Later die middag hoor ik van twee Duitse meisjes en 4 Nederlandse vrienden die op rondreis zijn, dat de vrouw en man, de eigenares en eigenaar zijn van een enorme game farm waar ik ben langsgefietst: deze lui zijn grootgrondbezitters. Ik krijg een super lunch en ga daarna aan het zwembad chillen. Een voor een vergezellen de lui me. Pils, samen eten, beetje geiten over waar iedereen vandaan komt en naartoe gaat. De gasten stressen vooral om hun defecte Toyota: hoe laat zou de nieuwe auto komen, is die wel net zo geschikt als de vorige, kunnen we ons reisschema nu nog wel aflopen. Wel lachen om weer even met wat bijna-af studenten te zijn. Blijk van herkenning van toen ik zelf klaar was en nog een grote reis ging maken. Het gewauwel doet me vooral aan mn club denken: ik kan voor elke dude zo een Bee5t uittekenen. Wat lijken we toch op elkaar.