Dag 8. Vanaf Bethanie is het weer tar road, geen rare hobbels in de weg dus, ik moet eerste afdalen naar de weg tussen 'Kjeetmans' en Lüderitz en daarna oostwaards naar Keermanshoop op een wat drukkere hoofdverbinding. In Seeheim lijkt niks te zijn, totdat ik een wat spookachtig kasteel door heuvels geflankeerd, in een soort kloof zie liggen. Eigenares is alleen maar aan het bellen en paffen, personeel is chill. Het gaat hard waaien en wat spetters regen. Onguur gedoe. Als dat maar niks voor morgen voorspeld. Ik spreek een Duits meisje dat in Cape Town als arts assistent werkt. Eten: hertenbiefstuk. Beetje lezen en muziek luisteren. Er midden op de avond komt er een bus met click-taal leraressen aan. Ze onderwijzen het lokale dialect dat on der ander bestaat uit 4 tong-klanken die je normaal alleen gebruikt wanneer je afgeknapt bent of in jezelf zit te tikken net je tong. Ik doe net of ik het kan: lachen, gieren, brullen.
Dag 9. Gravel weer. Ik moet omrijden via de Naute Dam om een slecht onderhouden weg te omzeilen. Na een uur of anderhalf kom ik bij een schnaps distilery. Ze maken sterkjes van dadels, maar hebben ook espresso (de eerste) en cup cakejes. Die laatste twee neem ik. Ik spreek wat met een Zuid Afrikaans echtpaar, ze zijn op doorreis naar hun woonplaats Windhoek. Ze klagen over de overheid in ZA, vooral Zuma, en hoe goed de regering in Namibie bezig is.
Ik ga weer door, gezellig hoor dat iedereen een praatje wil maken, maar ik moet nog zo'n 70km. De weg is niet top maar oke, het is warm oef.. Een aantal keer stop ik om water te drinken, te eten en wat foto's te maken. Lunchen onder een boom: boterhammen met pindakaas. Ik moet nog ongeveer een half uur voordat ik rechtsaf moet slaan voor het laatste stuk naar Canyon Roadhouse. Achter me wordt het bewolkt, best chill want minder warm. Ik ga rechts. Wow. Een donkere wolkenpartij heeft zich samengepakt boven de heuvels recht voor me. Na 5 minuten fietsen zie ik in de verte een flits, het is ver, geen donder, maar het zal toch niet! Het waait hard. Tegenwind. Open veld, lege vlakte en een eenzame fietser, vooruit gebogen over zijn stuur, tegen de wind. Het lijkt een film. Na 10 minuten besluit ik te stoppen en een auto aan te houden: een Duits koppel. Ze zien het gevaar niet en m'n fiets en 4 tassen passen niet in hun huurauto: sorry we can't help you, shall we send help from the Lodge? How fast can you cycle? De nonchalante houding van de jonge vrouw doet me een beetje afknappen. Ok I will survive. Help is not needed. Thanks. Ik stap weer op de fiets. Misschien heeft ze ook wel gelijk: niet aanstellen en doorfietsen, je bent er bijna. Dan gaat het regenen. Ik zie meer flitsen. Het komt deze kant op, of ik rij er zo in. Ik besluit dekking te zoeken en naast m'n fiets, die inmiddels op de grond ligt, te gaan liggen. Op een van thuis meegenomen rieten strandmatje, dat wel. Ik kijk op m'n telefoon, geen bereik. Ik schiet een filmpje als ware het een laatste afscheid. Als obtspanning lach ik om deze filmische situatie. In feite is dit de eerste keer dat ik iets van angst voel deze reis. Ik hoor weer een auto aankomen, dit keer van de andere kant. Bukkend loop ik naar de weg en wuif. Het Duitse koppel weer: gewetenswroeging. De vrouw probeert uit ongemakkelijkheid een gesprek aan te knopen: waar kom je vandaan? Hoe heet je? De man is daadkrachtiger: tassen van de fiets, fiets uit elkaar, vlaggemastje van de fiets snijden. Binnen no-time zit alles, en ook ik, in de auto. Tijdens het rijden barst het los boven ons hoofd, de weg staat blank, een concert van bliksem en donder. Na tien minuten zijn we bij de lodge. Dit maak je zelden mee.
Op de camping vragen Carolien en Daan of ik een pilsje kom drinken. Eerst even de tent opzetten, maar daarna sluit ik aan en doe m'n verhaal. Ze vragen of ik mee eet: pasta Bolo. Konings, leuke lui ook. 's Nachts wordt ik opgeschrikt door flitsen en donder. M'n tent netjes onder de grootste boom gezet voor schaduw. Slim. Ik ga malen. Als het dichterbij komt ga ik de tent uit en zoek dekking in een gemetseld bbq meubel. Wat een klucht. Na 20 minuten duik ik weer de tent in, nat, koud. Die donzen 0 graden slaapzak toch niet voor niks aangeschaft. Niemand vertellen over deze angstreflex..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten