Canyon Roadhouse to Grünau - 73km

De weg terug is ingezet. Laatste ruk dirt road ook, vanaf morgen is de B1 weer m'n vriend en eventueel de N7 in Zuid Afrika, totdat Roel en Steffie met gevolg me opslokken.

Het stuk naar de C12 (dat ik met de Duitsers heb gelift op de heenweg) is geen topper. Het kost zo'n 75 minuten voor 18 kilometer. Daarna gaat het beter: vlakkere weg en aan het begin van de middag wind vol in de rug hetgeen me in staat stelt in de zwaarste versnelling te vlammen. Onderweg kom ik een soort bloem-achtige rotspartijen tegen. Ronde vormen van opeengestapeld rots, Lucky Luke zou weer niet misstaan. Voor lunch een broodje mozzarella, tomaat, pesto, meegenomen van het ontbijt (met toestemming): kneiter lekker.

Uiteindelijk draai ik iets voor 1 uur het terrein van Country Lodge op. Ik tuk in een soort stenen tent, verder niks te doen behalve beetje chillen met red-necks in de bar die hun verdiende geld stukslaan op brandewijn en wiskey met Cola. Ik eet met een Frans echtpaar, ze hebben in Jo'burg gewoond, later kom ik erachter dat de man eigenlijk Portugees is en uit Angola (Portugese kolonie) heeft moeten vluchten toen dat land onafhankelijk werd. Eten van het bufet is ok, het is best gezellig, maar ik ga morgen weer fietsen, niet een dag verdoen in dit gat.

Rondje Fish River Canyon - 48km

PDie pad is kak, zouden Afrikaners zeggen. Maar deze weg is echt kak, slechtste tot nu toe. Van dat golvende wegdek waarvan je het gevoel krijgt dat je je fiets en je lichaam totaal niet onder controle hebt.

De tocht naar Fish River Canyon duurt daarom langer dan geschat. De Canyon is schijnbaar het derde grootste door een rivier uitgeslepen gebergte ter wereld. Na Grand en nog een in Mexico. Omdat Namibië enorm uitgestrekt is, en ik met mijn actieradius van ongeveer 100km weinig flexibiliteit heb om 'even naar dat viewpoint te rijden', is Fish River mijn enige echte toeristische attractie. Dolle boel dus.

De weg gaat ligt omhoog (wat een kak weg, serieus) en opeens sta je aan de rand van een enorm gat met opzich best wel heel bijzonder uitzicht. Je kan kijken vanuit het dek of centraal gelegen uitzichtspunt, of naar een viewpoint lopen op 800m vanwaar je 'om het hoekje' kan kijken. Ik fiets erheen, niet te doen door al die rotsen. Vette stenen wel hier, blokkig, magma van origine, soms met pickles. Onderweg laat ik een foto maken met fiets. Het Poolse meisje dat met helpt met mijn triple-Laurens pano-foto wil ook naar AfrikaBurn, maar heeft nog geen kaartje. We praten even en nemen afscheid, ze moet de bus weer in van haar 6-weekse toer vanuit Tanzania naar Kaapstad. Later kom ik een ouder echtpaar tegen, het hadden m'n ouders kunnen zijn, nou iets jonger dan, de vrouw vraagt of ik ook naar het afrikaburn festival ga. Uhmm ja! Funky.

Dagje Canyon Roadhouse - 12km

Ik slaap uit. Om kwart over 9 naar het restaurant. Ontbijt is al klaar, buffet is weggehaald. Ik bestel een toasted sandwich, twee, er komt friet bij. Koffie, jus, lekker zo'n ochtendje chill.

Buiten is het raar weer. Er blijft een enorm donkere wolk op de loer liggen. De ervaring van gister doet me besluiten om vandaag voorlopig niet te gaan fietsen. Ik zoek wat muziek uit, bak pannenkoeken voor lunch en kan het om kwart voor 4 toch niet laten om even op de fiets tee stappen.

's Avonds borrel en uit eten met Daan en Carolien. Daarna rumicub bij een vuurtje. Het wordt laat: 23:15

Bethanie to Seeheim to Canyon Roadhouse - 94km + 110km

De afgelopen twee dagen waren zwaarder, het lijkt ook warmer te zijn dan voorheen, in ieder geval iets raars met het weer aan de hand.. Beetje moeie benen ook, moet waarschijnlijk warm rijden.

Dag 8. Vanaf Bethanie is het weer tar road, geen rare hobbels in de weg dus, ik moet eerste afdalen naar de weg tussen 'Kjeetmans' en Lüderitz en daarna oostwaards naar Keermanshoop op een wat drukkere hoofdverbinding. In Seeheim lijkt niks te zijn, totdat ik een wat spookachtig kasteel door heuvels geflankeerd, in een soort kloof zie liggen. Eigenares is alleen maar aan het bellen en paffen, personeel is chill. Het gaat hard waaien en wat spetters regen. Onguur gedoe. Als dat maar niks voor morgen voorspeld. Ik spreek een Duits meisje dat in Cape Town als arts assistent werkt. Eten: hertenbiefstuk. Beetje lezen en muziek luisteren. Er midden op de avond komt er een bus met click-taal leraressen aan. Ze onderwijzen het lokale dialect dat on der ander bestaat uit 4 tong-klanken die je normaal alleen gebruikt wanneer je afgeknapt bent of in jezelf zit te tikken net je tong. Ik doe net of ik het kan: lachen, gieren, brullen.

Dag 9. Gravel weer. Ik moet omrijden via de Naute Dam om een slecht onderhouden weg te omzeilen. Na een uur of anderhalf kom ik bij een schnaps distilery. Ze maken sterkjes van dadels, maar hebben ook espresso (de eerste) en cup cakejes. Die laatste twee neem ik. Ik spreek wat met een Zuid Afrikaans echtpaar, ze zijn op doorreis naar hun woonplaats Windhoek. Ze klagen over de overheid in ZA, vooral Zuma, en hoe goed de regering in Namibie bezig is.

Ik ga weer door, gezellig hoor dat iedereen een praatje wil maken, maar ik moet nog zo'n 70km. De weg is niet top maar oke, het is warm oef.. Een aantal keer stop ik om water te drinken, te eten en wat foto's te maken. Lunchen onder een boom: boterhammen met pindakaas. Ik moet nog ongeveer een half uur voordat ik rechtsaf moet slaan voor het laatste stuk naar Canyon Roadhouse. Achter me wordt het bewolkt, best chill want minder warm. Ik ga rechts. Wow. Een donkere wolkenpartij heeft zich samengepakt boven de heuvels recht voor me. Na 5 minuten fietsen zie ik in de verte een flits, het is ver, geen donder, maar het zal toch niet! Het waait hard. Tegenwind. Open veld, lege vlakte en een eenzame fietser, vooruit gebogen over zijn stuur, tegen de wind. Het lijkt een film. Na 10 minuten besluit ik te stoppen en een auto aan te houden: een Duits koppel. Ze zien het gevaar niet en m'n fiets en 4 tassen passen niet in hun huurauto: sorry we can't help you, shall we send help from the Lodge? How fast can you cycle? De nonchalante houding van de jonge vrouw doet me een beetje afknappen. Ok I will survive. Help is not needed. Thanks. Ik stap weer op de fiets. Misschien heeft ze ook wel gelijk: niet aanstellen en doorfietsen, je bent er bijna. Dan gaat het regenen. Ik zie meer flitsen. Het komt deze kant op, of ik rij er zo in. Ik besluit dekking te zoeken en naast m'n fiets, die inmiddels op de grond ligt, te gaan liggen. Op een van thuis meegenomen rieten strandmatje, dat wel. Ik kijk op m'n telefoon, geen bereik. Ik schiet een filmpje als ware het een laatste afscheid. Als obtspanning lach ik om deze filmische situatie. In feite is dit de eerste keer dat ik iets van angst voel deze reis. Ik hoor weer een auto aankomen, dit keer van de andere kant. Bukkend loop ik naar de weg en wuif. Het Duitse koppel weer: gewetenswroeging. De vrouw probeert uit ongemakkelijkheid een gesprek aan te knopen: waar kom je vandaan? Hoe heet je? De man is daadkrachtiger: tassen van de fiets, fiets uit elkaar, vlaggemastje van de fiets snijden. Binnen no-time zit alles, en ook ik, in de auto. Tijdens het rijden barst het los boven ons hoofd, de weg staat blank, een concert van bliksem en donder. Na tien minuten zijn we bij de lodge. Dit maak je zelden mee.

Op de camping vragen Carolien en Daan of ik een pilsje kom drinken. Eerst even de tent opzetten, maar daarna sluit ik aan en doe m'n verhaal. Ze vragen of ik mee eet: pasta Bolo. Konings, leuke lui ook. 's Nachts wordt ik opgeschrikt door flitsen en donder. M'n tent netjes onder de grootste boom gezet voor schaduw. Slim. Ik ga malen. Als het dichterbij komt ga ik de tent uit en zoek dekking in een gemetseld bbq meubel. Wat een klucht. Na 20 minuten duik ik weer de tent in, nat, koud. Die donzen 0 graden slaapzak toch niet voor niks aangeschaft. Niemand vertellen over deze angstreflex..

Helmeringshausen to Bethanie - 80km

Te luxe plek eigenlijk, dit bejaardenhotel. Bij uitchecken vraag ik wat Bethanie biedt, en de Duitse eigenaresse schud haar hoofd: bad place, take care of your belongings, hotel is closed. Bij navraag blijkt alles mee te vallen. Via een supermarkt voor beltegoed, water en broodjes: don't you need something in the bread? Peanutbutter which I have in my bag, antwoord ik.

Om iets voor half 10 stap ik op de fiets, het is bewolkt en zo'n 80km over gravel tot het volgende dorpje. Insmeren is niet nodig heb ik besloten. Het gaat weer lekker, na minder dan twee uur heeft de Koga alweer 40km opgepeuseld. Weg is uitstekend, ik moet heel soms een steen, maar vaker krekels ontwijken. Landschap wordt wat mee zalmkleurig en geel-zandig, wel aardig. Zo net over de helft zie ik een gedaante in de verte. Tot mijn verbasing is het de eenzame nomadische wandelaar die ik de laatste twee dagen ook heb ingehaald. Hij heeft drie knapzakken bij zich en legt te voet blijkbaar evenveel afstand af als ik te fiets. Anders dan de andere twee dagen houdt hij me nu wel staande, hij heeft dorst en is door zijn water heen. Ik geef hem een fles nog half bevroren water, meegenomen uit de vriezer van Hotel Helmeringshausen, en stop hem een hand vol dadels, noten en gedroogde abrikozen toe. We proberen elkaar iets duidelijk te maken maar kennen geen gedeelde woorden. Ik voel me een Redder.

Rond kwart voor 1 (3.5 uur op de fiets) klop ik aan bij Bethanie Guesthouse. Een vriendelijke vrouw komt naar de poort en ik moet omrijden. Later die middag hoor ik van twee Duitse meisjes en 4 Nederlandse vrienden die op rondreis zijn, dat de vrouw en man, de eigenares en eigenaar zijn van een enorme game farm waar ik ben langsgefietst: deze lui zijn grootgrondbezitters. Ik krijg een super lunch en ga daarna aan het zwembad chillen. Een voor een vergezellen de lui me. Pils, samen eten, beetje geiten over waar iedereen vandaan komt en naartoe gaat. De gasten stressen vooral om hun defecte Toyota: hoe laat zou de nieuwe auto komen, is die wel net zo geschikt als de vorige, kunnen we ons reisschema nu nog wel aflopen. Wel lachen om weer even met wat bijna-af studenten te zijn. Blijk van herkenning van toen ik zelf klaar was en nog een grote reis ging maken. Het gewauwel doet me vooral aan mn club denken: ik kan voor elke dude zo een Bee5t uittekenen. Wat lijken we toch op elkaar.

Lisbon Roadhouse to Helmeringshaussen - 100km

Om vijf uur word ik wakker van gerommel aan een ketel. Het is Alfred, de Duitse farm-owner die een vuurtje stookt zodat ik zometeen warm douchewater heb. Mijn wekker staat om half 6 dus nog even chillen. Ik kom niet meer in slaap dus ga eruit. De horizon geeft een rood-oranje gloed, het is schemerig-donker. Douchen. Het had wel een iets groter vuur morgen zijn. Zonsopkomst. Verbluffend (net als de sterrenhemel gisternacht).

Ik krijg een groot ontbijt voorgeschoteld. Ik ben gister aangespoord om vroeg te ontbijten zodat ik voor de hitte kan vertrekken. Op zich is dat gelukt, maar een snel ontbijt zou alle gastvrijheid in de wind slaan. Meer toast en koffie dus.

Om kwart voor 8 zoek ik mijn vriend kiezelweg weer op. Het is nog koel, lekker. Gister heb ik twee flessen in de vriezer gedumpt en daarmee heb ik van een van m'n fietstassen een ijskast gemaakt voor sandwiches, snickers en puddingbroodjes. Fietsen gaat lekker, wind van achter en licht omlaag, om kwart voor 11 heb ik 60km opgeslokt. Het landschap verandard. Het wordt roder, prairy-achtig. De tafelbergen langs de weg doen me vermoeden dat Lucky Luke zometeen op zijn paard achter een distelplant vandaan komt. Het ontbijt vulde goed en biedt de juiste bodem voor een snelle ochtend. In de middag trek ik die lijn door. Prachtig berglandschap. Een dood hert. Hongerklop, maar van korte duur. Om 10 voor 1 kom ik bij Hotel Helmeringhauasen aan. Er wordt in het Frans voor me gejuigd: Champion Eddy Merckx!  Het hotel is duur voor Namibie, maar wel chill (zwembad, chille tuin om in te zitten, goede kaart). Ik ben bekaf dus de rest van de middag besteed ik luierend aan het zwembad met boek en ipad. De volgende ochtend spreek ik John, een keltische telco engineer, bij het ontbijt. Hij verteld wat meer over de achtergrond van Afrikaners in dit deel van Afrika, de nederlandse historie, de komst van de Engelsen, blanke boeren in Zimbabwe die zijn uitgeroeid. Moet ik meer over lezen

Maltehöhe to Lisbon Roadhouse - 37km

Vannacht helemaal alleen op een campsite, bij een huis dat wel. Spooky geluiden brengt de wind voort, snel de tent in. Morgen wordt een korte fietsdag, ik heb besloten de route naar Helmeringshausen in tweeën te knippen en dat geeft een snipperdag van 37 en een beuker van 100+km. Enkel gravel wat de klok slaat vanaf hier.

Ik sta rond 7 uur op, maak ontbijt (pannenkoeken met stroop en kaas), zet koffie (dank Trudy), lees wat, luister muziek. Ik wil de hitte ontwijken en heb besloten pas om 2 uur te starten. Douchen, spullen inpakken, boodschappen bij Woermann, lunch bij het hotel dat gister dicht was: meatballs in tomatensaus met kartoffeln und zwiebeln. Sowieso raar aangeveegd Duits dorp hier. Terug naar Pappot, water vullen, laatste dingen pakken en klaar maken om te gaan.

Gravel vanaf nu dus.  Er gaat het gerucht dat de slechtste gravelwegen van Namibië beter zijn dan de beste tar wegen van SA: gelukkig maar.. De eerste kilometers zijn doffe ellende, als dit zo doorgaat was dit geen goed plan. Na 20 minuten stopt er een auto komend vanuit tegengestelde richting: Do you need help? Do you speak Dutch? Antwoord ik. Deze gast is sowieso Nederlands. Daan van der Kraan biedt me water aan. Ik vraag hem of de weg beter wordt. Hij stelt me gerust, want daarna gaat het snel beter. Snelheid zo rond de 25, inderdaad net asfalt.

Rond 4 uur arriveer ik bij Lisbon Roadhouse. Alles is beter dan gehoopt: zeer nette boerderij, het aanbod om mee te eten, warm water om te douchen en een campsite in open veld met onbeschrijfelijk  uitzicht en zonsondergang. Hiervoor ben ik van de hoofdweg afgeweken.. Morgen weer vroeg dag want 105km gravel op het programma. Peanuts voor de Koga

Mariental to Maltehöhe - 115km

Top dag vandaag! Half 7 op, douchen (warm), spullen pakken, ontbijten bij Dries (net als Gerrit een gangbare naam), wat wind halen bij Benny en om half 9 de B1 weer op. Mijn verblijf op de hoofdweg is ditmaal van korte duur, want na 4km sla ik rechtsaf naar Maltehöhe, asfalt, dat wel.

Fietsen gaat lekker, ik word fitter, de drankjes en hapjes van afgelopen maanden nemen hun verlies. Na een uurtje of anderhalf heb ik 30-35 van die jongens verorberd, gister begon ik rond deze tijd. Het wordt wel warmer, en stiller, ongeveer elke 10 minuten een auto, de meeste claxoneren, een enkeling houdt zijn waffel, geen truckers meer gelukkig, rare jongens. Zo heel af en toe fiets ik een herder of verdwaalde lifter tegen het lijf, we groeten vriendelijk. Het landschap verandert langzaam, bomen waren al niet meer te bekennen, nu moet ook al het struikgewas het loodje leggen en is het enkel helmgras dat de dienst uitmaakt, en witter zand. De eerste helft van de dag is volledig vlak, later worst het glooiend, en vlak voor het einde zelfs omhoog: de eerste keer echt zweten. Ergens rond 90km spot ik een kadaver (dood rund), ergens rond 100km drie mannen met autopech, ik stop voor schaduw, maak een praatje en deel een manderijn, het zelfvertrouwen dat wat was gezonken door de fietspech en afhankelijkheid van lift is weer op z'n oude peil terug.

Rond half 4 kruip ik in de beugels voor een afdaling richting het dorp, via de supermarkt kom ik bij Pappot, een buurtsuper en camping. Hanriette, de eigenaares is een beetje gestresst voor een veiling morgen, ze geeft me een Cola en legt uit hoe het werkt. Er zijn kamers maar niet vannacht, net als dinner en breakfast: we moeten morgen vroeg naar een auction. Voor avondeten loop ik tevergeefs naar een hotel: dicht. Terug op de camping maak ik noedelsoep en eet de resterende broodjes op. Daarna vroeg de tent in, teveel enge geluiden hier, zeker nu ik alleen ben. Wat een top dag!

Kalkrand to Mariental - 75km

Dag 3. Met knikkende knieen terug naar het shell station. De 5 lekke banden zijn er die ochtend 6 geworden: de band leek minder hard dan voor het slapen gaan, dus voor de zekerheid eraf gehaald en er bleek nog (nog!) een gaatje in te zitten. Plakken, ontbijten, oppompen, inpakken, richting tankstation.

Joseph hielp me weer met de luchtslang, oppompen, colatje, wat grappen met locals, 10 minuten voorbij, band checken. Voelt goed dus gaan.

Binnen iets meer dan een uur 30 onder de wielen, gaat lekker, lijf voelt goed. Nieuwe buitenband maakt zoemend geluid, maar dat schijnt te horen, voorlopig nog niks lek. Onderweg paar keer gechilled onder struik (nergens schaduw te bekennen maar wel constant online, met voldoende bandbreedte voor voice dial), boompje opgezet met passant, en verder. Om 2 uur kom ik aan in Mariental, eerst op zoek naar Wimpy Fast Food van Chis, hij biedt me een gratis lunch (lambchops) aan, en ook service voor mn fiets (tevergeefs). Op naar von watzdorf voor nieuwe banden, 28 inch heeft autoventiel, dan maar 27 inch (the French..), ze hebben er 1 dus door naar Midas voor twee extra (ook 27). Boodschappen, dadels, abrikozen, manderijnen, broodjes, pindakaas en wat pils voor vanavond.

Brood smeren doe ik bij de bar, buiten, ik schuif aan bij Norman (Zuid Afrikaner) en Benny (local Afrikaner), ze zwetsen wat over verschillen tussen zwart en wit en worden lam, ik ga eten, zij met de auto naar huis. Champions league kijken met gappies uit Windhoek: de wereld is zo klein.

Rehoboth to Kalkrand - 106km

Vandaag was geen topper. 8 uur uit de veren, frisse duik in het meer, dat begint goed! Pannenkoeken voor ontbijt, geen boter of olie, even lenen bij Duitse buren. Past dat koppelstuk wel op het gastankje, het zal wel. Luchtbed, tent en slaapzak opvouwen is nog even wennen, 2 keer proberen, heerlijk al dat nieuwe spul. 10:30 weg, eerst weer dat grindpad terug naar Rehoboth, kilometertje of 6, nog even wat inkopen doen: bakboter, brood en beleg, en een heeul kouwe kola.. Rond haff 12 draai ik de B1 weer op, en na enkele minuten zie ik het bordje Kalkrand 100km. Niet veel geleerd van gister dus..

Glooiend landschap, turen van heuvel naar heuvel, soms afzien, het gaat af en toe goed omhoog, saaier landschap dan gister. Na een uur krijg ik al honger. Stoppen bij een rustpunt voor boterhammen (ook smeren voor onderweg) en dadels. Na 10 minuten stopt er een familie, de man blijkt een dadel bedrijf te runnen, we delen wat, zijn dadels zijn veuul lekkerder. Weer op pad, ik neem me voor tot over de 50km mark te fietsen en dan weer even te rusten, ik kom langs 49km en moet de weg af voor een sanitaire time-out. De begroeiing laat distels achter op mijn banden, welke ik - terug op het asfalt - één voor één verwijder. Terug op de fiets, lekke band. Gelukkig staat er 100m verder een boom op een brede grindstrook, waar ik mijn band kan verwisselen. Na de band te hebben verwijderd kom ik er tot mijn verbasing achter dat het vertiel van de reservebandjes die ik heb meegenomen, niet op mijn wiel past. I love being prepared. Dan maar plakken, het lukt in 1 keer, ik duw mijn fiets op de weg, op het asfalt aangekomen zitten mijn banden weer vol distels, ik verwijder er een paar: pssssss.. Wat nu?! Het is half 4, nog 50 smakkers voor de boeg..

Ik parkeer mijn fiets, zonder te wuiven stopt er een pick-up truck: of ik hulp kan gebruiken, of een lift? Ik besluit het aanbod aan te nemen, anders moet ik in het donker finishen. Chris de bestuurder, local, runt een restaurant in Mariental (Wimpy Fast Food, ga daar eten!). Hij zoeft in nog geen 20 minuten naar het Shell station van Kalkrand. Eerst een heuul koude Cola. Kan ik hier overnachten? Ik huur een kamer. De avond vult zich met banden plakken (totaal 5 gaten), eten koken, douchen (super chill), blog posten en zzzz.. Hoop dat de bandjes nog vol wind zitten morgen, Mariental is maar 75 km, maar ik ga wel heuul veel vroeger starten morgen. Todeledoki

Windhoek to Rehoboth - 97km

Off! Vandaag kwam traag op gang, maar mocht er zijn. De reden was dat ik inpakken altijd tot het laatst uitstel. En natuurlijk omdat ik Roel zijn sustainable-modular-krottenwijkhuis-startup moest bezoeken en aldaar koffie heb gedronken.

Uiteindelijk om 11.50 uur de B1 opgedraaid. Bizar hoe paranoia je bent op zo'n eerste dag, elke rateltje is een kapotte fiets en elk gevoeltje (mag geen pijn heten) is een blessure. De zwakke voet hield zich goed, mag niet klagen.

Eerste 20 km heuvelop. Windhoek ligt op een hoogvlakte van 1700 m en blijkbaar moet je eerst wat klimmen voordat je naar beneden kan roetschen richting de vallei. Elke 30-35 km even rusten onder een boom, tempo 20 km/h. Mooie vergezichten oneindig lange asfalt plakken en bergjes die zich als drolletjes over het landschap uitspreiden. Na 85 km rechtsaf en D weg in richting Lake Oanob resort, prima kiet. Snel tent opzetten, in een donker zwemmen onder de sterrenhemel, die veel mooier is aan deze kant van de wereld, whatsappen (ik heb 3G, insane), eten, deze blog tukken en .. (Freudiaans)