Reünie

Ron en Yvonne, mijn Sri Lankaanse substituut-ouders waren deze week in Nederland. Leuk om weer eens bij te praten met de mensen waarmee ik 4 maanden intensief heb samengewerkt op de school. Inmiddels heeft het Nederlandse stel zich ingezet voor de bouw van een kinderdagverblijf bij het dorpje Maha-Induruwa op het Aziatische eiland. Voor meer info of donaties ten behoeve van hun stichting kijk op Care 4 Sri Lanka.

Fêtes de Bayonne

Fêtes de Bayonne, een plat carnavalsfeest met een mediteraan tintje. Dat betekent bier, meezingmuziek, polonaise en dronken oude van dagen. Maar ook: we-laten-woeste-stieren-los-op-een-plein-dat-vol-staat-met-mensen-die-daar-vrijwillig-voor-levend-doelwit-doorgaan, rare jongens die Basken.

Ontgoocheling

De spelers van het Nederlands elftal kwamen op maandagochtend verslagen terug uit Zuid-Afrika en werden op dinsdag groots onthaald op het Catshuis, bij de koningin op Paleis Noordeinde, in de grachten en op het museumplein. "We mogen trots zijn dat zo'n klein landje tweede wordt op een WK" zei Bert van Marwijk achteraf. Ook Sneijder liet duidelijk merken de teleurstelling allang te boven te zijn. Nippend aan zijn flesje Heineken: "Dit voelt als een kampioenschap".

Tuurlijk, het behalen van de WK finale is een mooie prestatie die gevierd mag worden. Maar laat ons echter alsjeblief nooit wereldkampioen worden, want wat moeten we in godsnaam dan organiseren om de spelers te huldigen

Maarten Ducrot en zijn entourage

Als je goed kijkt zie je hem zitten. The Boss. Eerste rij, goed gehumeurd, wuivend naar het in grote getale aanwezige publiek dat langs de Weena, Coolsingel en Posthumalaan staat opgesteld. Of de grootste ronderijder aller tijden gaat winnen dit jaar betwijfel ik, zeker na zijn lekrijden tijdens de gevreesde kasseien-etappe, maar petje af voor zijn liefde en toewijding voor de sport. Le Grande Boucle deed Rotterdam aan dit jaar, zowel de proloog als de eerste etappe van de Franse ronde startten in de Havenstad en dat ging niet zonder slag of stoot voorbij. Groots had Aboutaleb uigepakt met concert, toertocht amateurwedstrijd en mega-schermen voor de WK wedstrijden.

De tour is toch wel mijn favoriete jaarlijkse sportevenement. Elke middag zo rond drie uur inschakelen op Nederland 1. Voor sommigen is de sleur van een ontsnapping, de onbetekenende tussensprints voor het puntenklassement en het leurende peloton dat de kopgroep steevast 2 decimeter voor de meet opslokt om zich op te maken voor een massaspurt, het toonbeeld van saaiheid. Mij geeft het een gevoel van sereniteit. What you see is what you get. Tweehonderd fietsende mannen. De eeuwig ronddraaiende pedalen. Het dromerige Franse landschap. De kolossale rotondes met haar enorme bloemperken. Sinds enkele jaren is de rust die de zomerse televisie-middagen me boden me echter ontnomen, oud-wielrenner Maarten Ducrot is namelijk vaste wielercommentator bij de NOS geworden.

Maarten Ducrot, wereldkampioen ploegentijdrit in 1982 en eenvoudig touretappe winnaar, was een begenadigd wielrenner. Het laat zich echter aanzien dat de spreekbuis die de NOS Ducrot heeft geboden, hem een gevoel geeft van autoriteit. Zoiets van: "ik heb een microfoon voor me dus alles wat ik zeg is toch wel leuk". Zijn ellenlange gezwets over 'het nieuwe wielrennen', de macht van de ploegleider in het huidige peloton, de 'mongolen-waaier' en 'vroeger was alles beter' komt niet bij me binnen. Het feit dat hij zijn punt tot in den treuren moet blijven maken duidt op onderschatting van zijn publiek of onzekerheid over stelling of argument. Beiden komen zijn geloofwaardigheid niet ten goede.

De sport verandert harder dan je zelf kan bevatten ouwe Ducrot. Hou op met het moraliseren van de normen en waarden van het heden op basis van oude wielerwetten. Laat aanvallers aanvaller zijn, controleurs controleurs en ploegleiders ploegleiders. En bovenal, laat Herbert het woord doen en schik je in de rol van ervaringsdeskundige, de rol zoals de NOS hem voor je bedacht had. Ssssstttttt...

Beproefd en niet bezweken

De tocht die begon langs eenzame bergdorpjes ontsloten van elke vorm van transport behalve de vorm waarin de mens als pakezel dient, eindigde op een uitzichtspunt op vijfentwintig kilometer afstand van het dak van de wereld; Sagarmatha, ofwel de Mt. Everest op z'n Nepalees. De ijle lucht op 5580 meter hoogte maakt dat elke stap verwijderd van de plek waar je je tot dan toe bevindt voelt als een opgave. Achttien dagen lopen. Twaalf maaltijden aardappelen met groenten. Negen maaltijden pasta met groeten. Vijfendertig keer geen vlees, één keer knakworsten op roti. Vijf koude nachten. Twee zieke nachten. Elke dag zweten en vijfenzeventig minuten dat onvergetelijke uitzicht. Tot ooit Nepal, tot de keer dat ik terugkom.

Op bezoek bij Bob Hiensch

De organisatie heeft er geen gras over laten groeien. Bij deze sluit ik me aan bij de groep die niet gelooft dat haring, bitterballen en Heineken pils echt over de hele wereld worden gestuurd om Nederlandse expats op 30 april ook een gevoel van koninginnedag te geven. Klopt inderdaad geen fluit van, ook saté en friet, stroopwafels, oranjebitter en poffertjes worden ingevlogen om ervoor te zorgen dat het de Nederlanders in India (twee bebaarde backpackers incluus) echt aan niks ontbreekt. Wel lekker, een beetje chauvinisme op locatie.

Watching the warzone

Wachten. Voor sommigen een manier om de tijd te doden, voor anderen een moment om zich te verbijten over de gedode tijd, voor Indiërs een manier om zich te onderscheiden ten opzichte van andere Indiërs. Nu volgt een korte uiteenzetting over wachten bij een treinticketreserveringskantoor in India.

07:30 Een lang rij vormt zich voor een poort waar vooraan een tiental mensen op kartonnen dozen op de grond liggen. Ik neem de rij in me op, loop door de poort, een plein over, een gang in, een trap op, een lege ruimte binnen waar zich aan de linkerkant zitbankjes en aan de rechterkant achttien loketten bevinden. Ik neem plaats op een bankje linksachter in de hoek.

07:40 De ruimte heeft zich inmiddels gevuld met wat mensen die hun aanvraagformulier invullen en zenuwachtig van het ene op het andere been leunend, voor de loketten staan te wachten. Ik zit nog steeds op het bankje waar een man uit Nigeria me inmiddels is komen te vergezellen.

07:50 Een man met norse blik en Indian Railways batch komt samen met een politieagent de ruimte binnen. Eerst zeggen ze, maar al snel schreeuwen ze dat iedereen naar buiten moet (...en rap wat!). Niemand let op mij en de Nigeriaanse man. De spoorwegbeambte noch de agent vragen, laat staan scheeuwen dat we ook naar buiten moeten. Na twee minuten is de ruimte, op mij en de Nigeriaanse man na, weer leeg.

07:58 Een andere politieagent - rechterhand nonchalant in zijn zak, in zijn linkerhand een ingevuld aanvraagformulier - komt de ruimte binnen en gaat voor een van de loketten staan. Ik knik naar hem en kijk op de klok.

07:59 Uit de gang een aanzwellend lawaai. Gebonk, rumoer, alsof tien gymnastiekleerlingen negen voetballen moeten verdelen die aan de andere kant van de gymzaal in een opbergkast liggen. Een menigte stormt via de trap de ruimte binnen en verdeelt zich rechtevenredig over de loketten. Duwend en trekkend vechten jonge mannen om plekken 3 en 4. Schreeuwend en scheldend verdelen twee oude van dagen plekken 8 en 9. Twee volwassen mannen in pak struikelen over elkaar heen in een run voor plekken 13 en 14. Binnen dertig seconden staat de gehele ruimte vol. Achttien tot twintig personen per loket als haringen in een ton tegen elkaar aangedrukt. De politieman staat onaangeroerd, nu met z'n linkerhand in zijn zak, vooraan een van de rijen. Ik draai me naar de Nigeriaanse man en kijk hem fronsend aan. Hij kijkt terug met een blik die zegt: "Ik heb in Lagos veel meegemaakt, maar wat is dit deze?

08:02 De werkdag voor het personeel van het reserveringskantoor van Indian Railways Mumbai-Churchgate begint. De rolluiken voor de loketruiten gaan omhoog en de eerstwachtenden worden geholpen. Op hetzelfde moment komt een vrouw op mijn bankje afgelopen. In goed verstaanbaar Engels zegt ze tegen mij en de Nigeriaanse man dat we mee kunnen komen naar het Reservation Office for Foreign Tourists. Als ik vraag of er nog tickets zijn voor de trein naar Jaipur zegt ze dat we snel moeten zijn. Wijzend op de wachtende menigte: "Je weet nooit hoeveel mensen er nog meer naar Jaipur willen".

08:10 Met de treintickets op zak kom ik weer buiten. Terwijl ik probeer een taxi aan te houden komt ook de Nigeriaanse man de poort door. We kijken elkaar verbijsterd aan: "Waiting. For the Indians it's war, for foreign tourists a matter of watching the warzone".

Welcome in Mumbai my friend!

Het constante getoeter vecht met de vlagerige stank om de meeste aandacht. Alleen een vreemdeling merkt ze op. Voor Mumbaikers is het duel enkel een kleine toevoeging aan de troebele cocktail die hun stad is.

Arm en rijk leven innig samen in de miljoenenstad. Waar rijk zijn koffie drinkt, slaapt arm op de stoep en bedelt hij om wisselgeld; waar arm schoenen poetst gaat rijk naar zijn werk. Waar rijk uiteten gaat, schenkt arm tafelwater in; en waar arm de vloer veegt, drinkt rijk zijn bier en kijkt naar cricket. Het kan lastig zijn om je thuis te voelen in deze Aziatische metropool. Je slentert doelloos wat rond, je weet niet waar je moet eten, laat staan wat je moet betalen. Naast de mentale strijd die je constant met bedelaars en marktkooplui voert, maakt de drukkende warmte het rondslenteren in de drukke straten ook tot een fysiek gevecht om elk minuscule streepje schaduw.

Vooral tijdens de middaguren tussen 13:00 en 16:00 is het ploeteren. Om in de hitte de tijd te doden zijn er chai en samosa's, te koop bij stalletjes op straat. Soms lees je wat onder een boom of slaap je in een parkje om de hoek. Lol maak je door aan nozems die jou op straat drugs proberen te verkopen te vragen waarom ze nog niet getrouwd zijn, nooit zweten of zonodig moeten toeteren in het verkeer.

De enige manier om in Mumbai je eigen stukje comfort-zone te vinden is door mee te deinen op haar golven, op te gaan in haar rumoer, te verdwalen in haar ranzige straten en weg te kwijnen in haar zweterige treinstellen. Af en toe moet je je mannetje staan en een robbertje vechten voor je plek in een wachtrij. Soms moet je zwervers voor hun doorzettingsvermogen belonen met een banaan. Vaak moet je taxichauffeurs afbekken omdat ze je proberen op te lichten. Maar altijd is er na afloop een glimlach en een naam: "Welcome in Mumbai my friend, don't let it stress you!"

Wachten tot je band is geplakt

De verschillen tussen India en Sri Lanka zijn niet groot, toch kunnen ze je moeilijk ontgaan. Dorpjes hebben hier algauw 100,000 inwoners, waar Induruwa uit niet meer dan een strook van 15 huisjes en winkeltjes bestond met in totaal 50 bewoners. De brede 3-baans wegen voorzien deze steden van ontsluiting voor haar hevig toeterende verkeer. In Lanka werd er door buschauffeurs die de bocht om kwamen zeilen ook aan mede weggebruikers duidelijk gemaakt dat ze plaats moesten maken, maar qua intensiteit en lawaai kan het verkeer er zich niet meten met zijn Indiase oudere broer. Al met al is het hier was grootser en overweldigender. Het Sri Lankaanse leven dut na zonsondergang een beetje in, waar hier daarintegen constant wat aan de hand is. De verschillen die me nog het meeste opvallen zijn nuance verschillen: De vorm van de bussen (lelijke bakbeesten in plaats van elegante gevaartes), de kleuren van de threewheelers (zwart-geel in plaats van alle kleuren van de regenboog), de temperatuur van de zee (32 in plaats van 22 graden Celcius), het aantal klassen waarin treincoupes zich onderscheiden (in India kent men sleeper class, de 1&2&3 tier A/C en de gewone zitplaatsen waar in Sri Lanka enkel de tweedeling bestaat tussen zitten en staan), de formaliteiten om scooters te huren (verlopen OV volstaat hier in plaats van het afgeven van je paspoort of het betalen van €250 borg).

Als laatste laat de bekwaamheid van fietsenmakers hier te wensen over, de foto is het gevolg: chagrijnig wachten tot de prutser klaar is...

Immunoglobulin

Gesterkt door risicomijdende informatie uit de bijbel (LP) is het moeten overtuigen van de dienstdoende poortarts dat ik vandaag het immunoglobulin serum toegediend wil hebben nog tot daar aan toe:

"You have to monitor the dog's health situation"
"I was biten on the beach, the dog was not the only one which makes recognition difficult and hard to certify"
"You have to search for it"
"But as normal people do, I have to work tomorrow and next week I fly into India"

Maar dat ik als patient niet serieus wordt genomen (lees: wordt uitgelachen) door iemand die de eed van Hippocrates heeft afgelegd, verbaast me op z'n minst. Oke, een hondenbeet is hier mischien als het nemen van ontbijt, maar rabiës kan je volgens elk medisch naslagwerk dat ik heb geraadpleegd fataal worden.

Als ik een ding heb opgepikt de afgelopen 4 maanden is het een killing convincing power. Elke dag met een informatievoorsprong te moeten onderhandelen voor voedsel en transport is goed voor de overtuigingskracht, dus na een half uur lig ik met 4 spuiten op de ziekenzaal. Een ultiem gevoel van geluk ontspringt in het binnenste van mijn door gif verzwakte lichaam ('Hoe chill dat gezondheid eigenlijk altijd een vanzelfsprekendheid is').

Door de uitleg van de behandelende arts, kom ik erachter dat een serum alleen een noodzaak is wanneer de beet in de buurt van vitale organen zoals hart en longen zijn afdruk in de huid heeft achtergelaten. Het gif van het immuno-serum is nogal hadnekkig, je lichaam kan dat eens in de vijf jaar verwerken: die joker heb ik nu dus verspeeld. Om de volgende hondenbeet te kunnen neutraliseren zijn een drietal vaccinaties noodzakelijk.

Toch rest een gevoel van berusting over de gekozen strategie: Ik ben moeilijk in staat de hond te traceren en ook de investering in het serum weegt ruimschoots op tegen het afgewende risico. Toch lekker, die culturele discrepansie over risico & noodzaak zo voor het sluiten van de markt. Misschien neigde ik omtrent de te kiezen behandelingsmethodie wel heel erg naar de veilige kant. Maar denk aan die donderse Hippocrates met zijn aloude stelling: "... Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen ..."

Gelukkig nu naar India. Daar waar honden een zeldzaamheid zijn.

Trinco

Overmorgen haal ik mijn opvolgster van het vliegveld. Mijn laatste weekend alleen moest in stijl: alléén. Daarom de verst denkbare uithoek van Sri Lanka uitgekozen die in een weekend te bereizen is: Trincomalee. Noord-oost Sri Lanka is sinds een half jaar verlost van de burgeroorlog die ze jarenlang in haar greep heeft gehouden. Trinco ligt nog geen 25 kilometer van de frontlinie waar 8 maanden geleden nog hevig gevochten werd.

Een nachttrein van Colombo brengt je in negen uur op de plaats van bestemming en die plaats van bestemming is niet alleen een theoretisch, maar ook een praktische ex-warzone. Bagage check op het station, elke 500 meter een checkpoint bezet door militairen uitgerust met Kalashnikovs en overal met prikkeldraad afgezette kavels. Daar komt nog bij dat deze - in potentie superbe badplaats - door toeristen niet links, maar rechts drie-hoog-achter gelegd wordt. Geen bekend gezicht te herkennen, enkel schoolklassen met puperende ventjes die almaar "White man, White man, enne enne!" roepen, wat zoiets betekent als: Hee! roodvlees-etende buitenlander, kom eens hier om ons de komende 50 minuten bezig te houden door ons te vertellen hoe je heet, waar je vandaan komt, of je getrouwd bent, of je Sri Lanka mooi vindt, of je een liedje kan zingen, mee de zee in wilt of mee komt volleyballen. Leuk die aandacht, maar na pak'em beet 5 minuten wordt het pretty annoying (Schrijnend te beseffen dat m'n eigen positivisme is afgestompt als resultaat van een overkill aan met positiviteit doordrenkte aandacht van de lokale bevolking).

Backpackers willen vaak origineel reizen, niet volgens het boekje de toerische trekpleisters aantikken. Maar let wel, de backpacker is kieskeurig! het pad moet langs exclusieve maar niet geïsoleerde plaatsen gaan. Een reiziger die plekken bezoekt waarvan niemand kan bevestigen dat ze 'cool', 'chill', 'awesome', 'exceptional quite', 'exclusive' of 'unique' zijn, is geen backpacker maar een kluizenaar. Backpacken moet groots, meeslepend, intens: je bestaansrecht wordt ontleend aan wat je meemaakt, niet aan wat je niet meemaakt op plekken waar niemand ooit iets heeft meegemaakt. Trinco was zo'n plek: backpacken in een regio waar het laatste oorlogsmaterieel nog om een hoekje meegluurt, dat doe je niet.

Jammer, want Trinco was uniek. De verstrengelende hitte en tot in de winkelstraat leidende uitlopers van het mulle zandstrand boden de stad een woestijnachtig aangezicht. De betoverende stilte af en toe verstoord door een luide bus met dito buschauffeur. De daardoor veroorzaakte stofwolken omhoog gehouden door de milde zeebries die lokale vissers de nodige verkoeling bood. Het sentiment in de kleine haven is hoopgevend en gemoedelijk; eindelijk vrij, eindelijk verlost van het slepende conflict. De meeste bezoekers van Sri Lanka, laten Trincomalee drie-hoog-achter liggen, jammer voor de authenticiteit van de plek misschien maar goed ook.

En zo kwam een weekend met een netto reistijd van 25 uur ten einde. Zo ben ik wel even klaar met treinen, wachten, bussen, slenteren wachten en wachten. Zo ben ik nu wel toe aan wat gezelschap: vlucht EK 348 uit Dubai en vlucht UL 504 uit London zijn goed getimed.

Sri Lanka vs. Singapore

Dit weekend de meest ontwikkelde stad ter wereld bezocht. Even kort wat verschillen op een rij:

Vervoermiddelen:
	Features: 4+ zitplaatsen, claxon, altijd voorrang

Features: automatisch-gestuurd, airco, altijd op tijd op je werk.

Vertier:
	Olifanten die verkoeling zoeken tegen de felle zon, de meute kijkt toe.

Wakeboarden in een modderpoel. Terassen bieden 't publiek (leed-) vermaak

Straatbeeld:
	Uniformen naar Brits model

Koloniaal achterblijfsel

Werkplek:
	Semi- kantoortuin

Lab op dakterras

Sport:
	Duitse strandgasten rammen!

Kooivoetbal toernooi voor Singaporese consultancy clubs

Crip:
	...(chicks en cocktails niet inbegrepen

1 bommetje klappen is trekker pakken

Iconen:
	Vergezichten

Hoogbouw

Strand:
	Basis

In de categorie drollen ontwijken en teer slikken

Een kleine toegift als ode aan't Sri lankaans vertier:

Stomme toeristen

Bij aankomst is het even wennen, welke bus gaat vanuit de luchthaven naar Colombo? Hoeveel moet ik ookweer betalen? Afdingen of niet? Ik neem plaats in een A/C en help een verdwaalde toerist met het openen van de net dichtgeslagen busportier. Busdeuren worden hier van boven gesloten en niet - volgens Westers gebruik - via een hendel aan de zijkant. Ik kijk om me heen, een Sri Lankaanse medepassagier glimlacht en knikt instemmend: stomme toeristen. Het vertrouwde gevoel komt terug, ik ben weer thuis. Wanneer de busconducteur me tien minuten later voor de dubbele prijs een kaartje probeert te verkopen krijgt dat gevoel een heel andere dimensie.

the Staff

Een enkeltje graag...

Gister wezen nachtbraken met 3 Britse snobs (let vooral op de loshangende riem). Daar stond ie dan, de onbaatzuchtige ontwikkelingswerker die al zijn tijd en energie heeft opgeofferd for the sake of the underpriviledged; openlijk te profiteren van de in Singapore woonachtige Harry ("Oil & Gas") die van zijn geld af moest en almaar zonder gène het barpersoneel van een trendy nachtclub beval dat de Moët niet snel genoeg doorkwam en het ontbrak aan zout en citroentjes als amuse en dessert bij de tequilla. Kopenhagen leek niets bij dit schouwspel van geldverkwisting en gewichtigdoenerij.

Morgen weer lekker een punt maken van elk overbodig uitgegeven dubbeltje. Een afwisselende baan noemen ze dat.

Baardruïsme bestaat ook niet

De afgelopen 2 maanden en 5 dagen (de laatste fois de raser was op de dag vòòr m'n afstuderen) heb ik, op een aantal schoonheids-trimmetjes en halslijn-accentuerinkjes na, mijn gezichtshaar onberoerd gelaten. Vandaag het scheerapparaat maar weer eens van zijn recupereer-stof ontdaan.

Ik hoor ze denken: "Gebukt onder het juk van het westerse schoonheidsideaal!". Nee erger: "Een wanhoopsdaad in zijn zoektocht naar gratis sex (of echte liefde)". Niks van dit alles. Zwaar op de proef gestelt door het dierenrijk heb ik me overgegeven aan de grote variëteit aan ongedierte dat zich elk nacht tijdens mijn slaap ongemerkt in mijn gezichtshaar probeerde te nestelen. Niet dat ik iets heb tegen dergelijk soort parasiteren, wel gezellig eigenlijk. Het insectenvolk at alleen steevast de zorgvuldig in mijn baard weggestopte etensresten op. Overdag liet ik hun gepeuzel onverlet; de angst dat een van m'n collegae iets door zou hebben en - op basis van het solidariteitsbeginsel - beslag zou leggen op een deel van mijn gedurende de dag opgebouwde voorraad deed me hun gekriebel weerstaan. Alleen vaak was er tijdens de eenzame borrel vlak na werk niks meer over voor de gastheer. Ja soms, wanneer een van de aanwezige kakkerlakken ten onder was gegaan aan zijn eigen gulzigheid kon ik de onverteerde etenresten nog net uit zijn ontzielde skeletje slurpen. Desondanks vond ik meestal de hond in de pot. Één keer zelfs vond ik niet eens de hond maar een tiental maden die - als enige achtergebleven - een rottende open wond voor een veilige schuilplaat hadden aangezien. Nee, de maat was vol. Het werd tijd om nog maar eens te bevestigen dat altruïsme niet bestaat in het mensenrijk.

Stemmen zoals stemmen bedoeld is

Meer foto's? Nol's Picassa

Vandaag ging Sri Lanka naar de stembus. "Het electoraat kiest voor een nieuwe toekomst" zoals nieuwslezers van CNN en BBC het hoopvol omschrijven. Deze verkiezingen mogen de eerste post-war elections heten sinds 25 jaar. Vijfentwintig jaar die gekenmerkt is door het conflict tussen de Singalese bevolking en de Tamil minderheid aangevoerd door de vrijheidsbeweging LTTE (Tamil tijgers voor intimi).

Van de twintig kandidaten maken er twee kans op de overwinning. Allereerst de huidige president Mahinda Rajapaksa, die deze verkiezingen vervroegd heeft uitgeschreven om zichzelf een onafgebroken periode van 8 jaar in de presidentiële zetel te verschaffen. Dan is er oud-legerleider Sarath Fonseka, die de steun van de Tamil minderheid lijkt te krijgen. Een minderheid die, zoals bij elke verkiezingen van doorslaggevend belang kan zijn.

Op straat, tijdens werk en in de bus beheerst de strijd tussen MR en SF al lange tijd elk informeel gesprek. Sri Lankaanen lijken zeer politiek bewust en zien stemmen als hun hoogste burgerrecht. Met veelvuldig stemverheffen en wilde hand- en armgebaren verdedigt eenieder met veel bombarie zijn kandidaat. Lokale, maar ook internationale media spreken over de spannendste verkiezings-apotheose in de historie van het land (voor zover je dat op voorhand kan meten). Headlines worden voorzien van krachtloze termen als "photo-finish" en "one can only guess".

De manier waarop de kandidaten, vrienden, elkaar aanvallen is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Ik quote een sms afkomsig van de regering:

POSSIBLE BOMB BLAST! It's really learnt that Fonseka camp has planed a bomb blast at his KURUNE GALA Rally TODAY to blame President & win sympathy votes

De complot-theorie van de afzender, waarin hij zijn opponent beticht van het halen van stemmen door een geënsceneerde aanslag op zijn eigen mensen, is een complot-theorie van zichzelf. Daarmee toornt hij aan de geloofwaardigheid van zijn eigen aantijging: Een vingerwijs strategie naar Nederlandse model: Wilders beroept zich op zijn vrijheid van meningsuiting wanneer hij een cultuur veroordeelt, maar legt de vrijheid van meningsuiting van Pechtold, die Wilders op zijn beurt veroordeelt, uit als het zaaien van haat rond zijn persoon.

Dit voorbeeld legt het belangrijke issue van deze verkiezingen bloot: wantrouw en corruptie. De door Fonseka betitelde family government van Rajapaksa (Van de 132 ministers op een bevolking van 20 mln. heeft een groot deel een bloedband met de President), stelt dat Fonseka de wapens voor zijn gewonnen oorlog heeft gekocht van het bedrijf van zijn broer. Beide aantijgingen zullen een kern van waarheid bevatten. Het resultaat van door corruptie beheerste campagnes is echter een aantal praktische oplossingen waar de verknipte westerse wereld nog wat van leren:

1. Het machtigen van een ander voor jouw stem is niet mogelijk: Als je wilt stemmen moet je hoogst eigen persoon naar het stembureau komen, je regelt het maar!


2. Mensen die gestemd hebben zijn fysiek te herkennen: Het vervalsen van de gemakkelijk na te maken stembiljetten wordt ondervangen door de pink van de linkerhand te verven nadat er is gestemd. Men nemen een akelig chemisch goedje dat zeep en krap bestendig is.

Niks moeilijk dure maar desondanks te kraken stemcomputers en stembiljetten met 7 verschillende echtheidskenmerken. Gewoon komen met je reet, je schone pink laten zien en een kruis zetten bij de kandidaat van je keuze. Wat volgt is het manueel optellen van alle kruizen per kandididaat; de uitslag hoor je morgen.

Haastige spoed, dat is iets voor westerse workaholics, daar gaan wij alleen maar van zweten.

Begrafenis 2.0

Dit weekend overleed de zus van een docent Engels na een ongelukkige bevalling van haar tweede kind. Dit maal geen plat cynisme over ramptoeristen of fatalisten, dit is doffe ellende. Twee begrafenissen in nog geen twee maanden, twee keer een familielid van een collega, twee keer tranen, twee kinderen die zonder moeder achterblijven.

En morgen komt die ene zon weer op...

Meer foto's? Nol's Picassa

Behuwelenis

Een begrafenis had ik in mijn eerste week al meegemaakt. Toegeven, mooi meegenomen: in een vreemd land is zelfs het grootste emotionele wrak een fatalist (de term 'ramptoerist' is afgeleid van dit fenomeen). Vandaag stond een bruiloft op het program. Een oud-collega (2 weken samen gediend) stapte in het huwelijksbootje en ik speelde de afgevaardigde die, namens de 17 Nederlandse coördinatoren die hier met haar hebben gewerkt, mocht meekijken.

Mannen veelal gekleed in pantalon en stropdas. Vrouwen, overmatig opgemaakt, uitgedost in saree; een zijden omslagdoek die dient als jurk. Met de dag tevoren aangeschafte zwarte lakschoenen alsmede een stropdas van de kleur appeltjes-groen deed ik niet onder voor de gemiddelde feestganger.

Wachten, de huwelijksvoltrekking, wachten, "wat gaat er nu gebeuren?", een ceremonie op een astrologisch bepaald tijdstip, "mag je dat drinken gewoon pakken?", wachten, pissen, een fotosessie, wachten, lunch, toetje, "zou je nog een keer mogen opscheppen?", toetje 2e ronde, bruidspaar maakt zich klaar om zich om te kleden, "komen ze nog terug?", wachten, bruidspaar komt terug, nog een fotosessie, vertek van het bruidspaar op een astrologisch bepaald tijdstip, huilsessie, zwaaisessie, "is er nog een feest?", naar huis.

Al met al een mooie belevenis zo op een doodgewone woensdag.

Meer foto's? Nol's Picassa

kilometers maken...