Trinco

Overmorgen haal ik mijn opvolgster van het vliegveld. Mijn laatste weekend alleen moest in stijl: alléén. Daarom de verst denkbare uithoek van Sri Lanka uitgekozen die in een weekend te bereizen is: Trincomalee. Noord-oost Sri Lanka is sinds een half jaar verlost van de burgeroorlog die ze jarenlang in haar greep heeft gehouden. Trinco ligt nog geen 25 kilometer van de frontlinie waar 8 maanden geleden nog hevig gevochten werd.

Een nachttrein van Colombo brengt je in negen uur op de plaats van bestemming en die plaats van bestemming is niet alleen een theoretisch, maar ook een praktische ex-warzone. Bagage check op het station, elke 500 meter een checkpoint bezet door militairen uitgerust met Kalashnikovs en overal met prikkeldraad afgezette kavels. Daar komt nog bij dat deze - in potentie superbe badplaats - door toeristen niet links, maar rechts drie-hoog-achter gelegd wordt. Geen bekend gezicht te herkennen, enkel schoolklassen met puperende ventjes die almaar "White man, White man, enne enne!" roepen, wat zoiets betekent als: Hee! roodvlees-etende buitenlander, kom eens hier om ons de komende 50 minuten bezig te houden door ons te vertellen hoe je heet, waar je vandaan komt, of je getrouwd bent, of je Sri Lanka mooi vindt, of je een liedje kan zingen, mee de zee in wilt of mee komt volleyballen. Leuk die aandacht, maar na pak'em beet 5 minuten wordt het pretty annoying (Schrijnend te beseffen dat m'n eigen positivisme is afgestompt als resultaat van een overkill aan met positiviteit doordrenkte aandacht van de lokale bevolking).

Backpackers willen vaak origineel reizen, niet volgens het boekje de toerische trekpleisters aantikken. Maar let wel, de backpacker is kieskeurig! het pad moet langs exclusieve maar niet geïsoleerde plaatsen gaan. Een reiziger die plekken bezoekt waarvan niemand kan bevestigen dat ze 'cool', 'chill', 'awesome', 'exceptional quite', 'exclusive' of 'unique' zijn, is geen backpacker maar een kluizenaar. Backpacken moet groots, meeslepend, intens: je bestaansrecht wordt ontleend aan wat je meemaakt, niet aan wat je niet meemaakt op plekken waar niemand ooit iets heeft meegemaakt. Trinco was zo'n plek: backpacken in een regio waar het laatste oorlogsmaterieel nog om een hoekje meegluurt, dat doe je niet.

Jammer, want Trinco was uniek. De verstrengelende hitte en tot in de winkelstraat leidende uitlopers van het mulle zandstrand boden de stad een woestijnachtig aangezicht. De betoverende stilte af en toe verstoord door een luide bus met dito buschauffeur. De daardoor veroorzaakte stofwolken omhoog gehouden door de milde zeebries die lokale vissers de nodige verkoeling bood. Het sentiment in de kleine haven is hoopgevend en gemoedelijk; eindelijk vrij, eindelijk verlost van het slepende conflict. De meeste bezoekers van Sri Lanka, laten Trincomalee drie-hoog-achter liggen, jammer voor de authenticiteit van de plek misschien maar goed ook.

En zo kwam een weekend met een netto reistijd van 25 uur ten einde. Zo ben ik wel even klaar met treinen, wachten, bussen, slenteren wachten en wachten. Zo ben ik nu wel toe aan wat gezelschap: vlucht EK 348 uit Dubai en vlucht UL 504 uit London zijn goed getimed.