Watching the warzone

Wachten. Voor sommigen een manier om de tijd te doden, voor anderen een moment om zich te verbijten over de gedode tijd, voor Indiërs een manier om zich te onderscheiden ten opzichte van andere Indiërs. Nu volgt een korte uiteenzetting over wachten bij een treinticketreserveringskantoor in India.

07:30 Een lang rij vormt zich voor een poort waar vooraan een tiental mensen op kartonnen dozen op de grond liggen. Ik neem de rij in me op, loop door de poort, een plein over, een gang in, een trap op, een lege ruimte binnen waar zich aan de linkerkant zitbankjes en aan de rechterkant achttien loketten bevinden. Ik neem plaats op een bankje linksachter in de hoek.

07:40 De ruimte heeft zich inmiddels gevuld met wat mensen die hun aanvraagformulier invullen en zenuwachtig van het ene op het andere been leunend, voor de loketten staan te wachten. Ik zit nog steeds op het bankje waar een man uit Nigeria me inmiddels is komen te vergezellen.

07:50 Een man met norse blik en Indian Railways batch komt samen met een politieagent de ruimte binnen. Eerst zeggen ze, maar al snel schreeuwen ze dat iedereen naar buiten moet (...en rap wat!). Niemand let op mij en de Nigeriaanse man. De spoorwegbeambte noch de agent vragen, laat staan scheeuwen dat we ook naar buiten moeten. Na twee minuten is de ruimte, op mij en de Nigeriaanse man na, weer leeg.

07:58 Een andere politieagent - rechterhand nonchalant in zijn zak, in zijn linkerhand een ingevuld aanvraagformulier - komt de ruimte binnen en gaat voor een van de loketten staan. Ik knik naar hem en kijk op de klok.

07:59 Uit de gang een aanzwellend lawaai. Gebonk, rumoer, alsof tien gymnastiekleerlingen negen voetballen moeten verdelen die aan de andere kant van de gymzaal in een opbergkast liggen. Een menigte stormt via de trap de ruimte binnen en verdeelt zich rechtevenredig over de loketten. Duwend en trekkend vechten jonge mannen om plekken 3 en 4. Schreeuwend en scheldend verdelen twee oude van dagen plekken 8 en 9. Twee volwassen mannen in pak struikelen over elkaar heen in een run voor plekken 13 en 14. Binnen dertig seconden staat de gehele ruimte vol. Achttien tot twintig personen per loket als haringen in een ton tegen elkaar aangedrukt. De politieman staat onaangeroerd, nu met z'n linkerhand in zijn zak, vooraan een van de rijen. Ik draai me naar de Nigeriaanse man en kijk hem fronsend aan. Hij kijkt terug met een blik die zegt: "Ik heb in Lagos veel meegemaakt, maar wat is dit deze?

08:02 De werkdag voor het personeel van het reserveringskantoor van Indian Railways Mumbai-Churchgate begint. De rolluiken voor de loketruiten gaan omhoog en de eerstwachtenden worden geholpen. Op hetzelfde moment komt een vrouw op mijn bankje afgelopen. In goed verstaanbaar Engels zegt ze tegen mij en de Nigeriaanse man dat we mee kunnen komen naar het Reservation Office for Foreign Tourists. Als ik vraag of er nog tickets zijn voor de trein naar Jaipur zegt ze dat we snel moeten zijn. Wijzend op de wachtende menigte: "Je weet nooit hoeveel mensen er nog meer naar Jaipur willen".

08:10 Met de treintickets op zak kom ik weer buiten. Terwijl ik probeer een taxi aan te houden komt ook de Nigeriaanse man de poort door. We kijken elkaar verbijsterd aan: "Waiting. For the Indians it's war, for foreign tourists a matter of watching the warzone".