maandag 29 maart 2010

Immunoglobulin

Gesterkt door risicomijdende informatie uit de bijbel (LP) is het moeten overtuigen van de dienstdoende poortarts dat ik vandaag het immunoglobulin serum toegediend wil hebben nog tot daar aan toe:
"You have to monitor the dog's health situation"
"I was biten on the beach, the dog was not the only one which makes recognition difficult and hard to certify"
"You have to search for it"
"But as normal people do, I have to work tomorrow and next week I fly into India"
Maar dat ik als patient niet serieus wordt genomen (lees: wordt uitgelachen) door iemand die de eed van Hippocrates heeft afgelegd, verbaast me op z'n minst. Oke, een hondenbeet is hier mischien als het nemen van ontbijt, maar rabiës kan je volgens elk medisch naslagwerk dat ik heb geraadpleegd fataal worden.

Als ik een ding heb opgepikt de afgelopen 4 maanden is het een killing convincing power. Elke dag met een informatievoorsprong te moeten onderhandelen voor voedsel en transport is goed voor de overtuigingskracht, dus na een half uur lig ik met 4 spuiten op de ziekenzaal. Een ultiem gevoel van geluk ontspringt in het binnenste van mijn door gif verzwakte lichaam ('Hoe chill dat gezondheid eigenlijk altijd een vanzelfsprekendheid is').

Door de uitleg van de behandelende arts, kom ik erachter dat een serum alleen een noodzaak is wanneer de beet in de buurt van vitale organen zoals hart en longen zijn afdruk in de huid heeft achtergelaten. Het gif van het immuno-serum is nogal hadnekkig, je lichaam kan dat eens in de vijf jaar verwerken: die joker heb ik nu dus verspeeld. Om de volgende hondenbeet te kunnen neutraliseren zijn een drietal vaccinaties noodzakelijk.

Toch rest een gevoel van berusting over de gekozen strategie: Ik ben moeilijk in staat de hond te traceren en ook de investering in het serum weegt ruimschoots op tegen het afgewende risico. Toch lekker, die culturele discrepansie over risico & noodzaak zo voor het sluiten van de markt. Misschien neigde ik omtrent de te kiezen behandelingsmethodie wel heel erg naar de veilige kant. Maar denk aan die donderse Hippocrates met zijn aloude stelling: "... Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen ..."

Gelukkig nu naar India. Daar waar honden een zeldzaamheid zijn.

Geen opmerkingen: