relativiteit

the Kazakh

Het verbaast me, zoveel etnische groeperingen, in één land samen te zien leven. Alsof Russisch, Mongools, Chinees en Turks bloed in willekeurige combinaties is vermengd, de Kazakh als uniek resultaat. Spleetogen, doorleefde gezichten van baboesjka, zeer blanke ongehavende Chinese meisjes gezichtjes, norse Russische dodende blikken, en een lange rode lijs uit Nederland.

Geïnspireerd op de cocktail van etniciteit...

That was a quicky...

On Wednesday the first and Thursday the second of October, some interviews were planned with important stakeholders in de field of road transport in this region. The deputy secretary general, Alexander Denissenko from KazATO, the union of international road carriers in Kazakhstan, was eager for a warm welcome at his office. In spite of the language barrier (an interpreter was necessary to make communication possible), the fruitful conversation gave lots of interesting information. For example Mr. Denissenko made clear that the North corridor using the Asian Highway 7 and 6 alongside Almaty, Astana, Chelyabinsk, Moscow, Minsk, reaching the gateway into the European Union at the Poland border, seemed the most viable to him. He stated that Central routes using ferries crossing the Caspian and Black sea, or South routes using Turkmenistan and Iran kept more risks and uncertainties.

A meeting with Elena Pissanaya of NII TK, a Kazakh research institute, gave me some detailed information on current import and export figures of Kazakhstan. She also had some interesting thoughts on the development of China – Kazakh trade in the future.

A meeting with Mr. Segal the president of KFFA, Kazakhstan Freight Forwarders Association on Thursday was less clear. Apparently the president was not totally informed about the reasons of my presence, so after he provided me with some copies and a messy story about his vision on overland road transport form Europe to Asia, I was quickly forced outside again. Luckily I had bought tickets for tonight’s opera in the Abay national theatre, where I could wipe out my tears…

Some food and beers to get me through

The same Kazakh taxi driver that whisked me to my hotel after my flight from Tashkent a week ago was already waiting to catch my money at the gate exit. After all is was money well spend due to a good price/quality relation (a BMW 525i). My return to Almaty, was almost as coming home; its grid structure and straight streets, friendly atmosphere, fully packed public busses and comfortable climate proved me well. From here I would plan daytrips to Korday (Kirgizistan border) and Chorgos (Chinese border), as well as interviews with e.g. a carrier association, a freight forwarders association and a research institute in transport.

The first taxi drive to the Kirgiz border leaded to my first collision with Kazakh police. As a brave, tall Dutchman, no one would stop me from the digitalisation of the current border cross facilities on the Kirgiz-Kazakh border… except the customs officers. Apparently, a photo shoot of the border was forbidden leading to a 5000T (€30) bribe, and the deletion of all made pictures with even the smallest indication of what probably could be a border crossing. From out of the taxi, that would bring me back to Almaty, I was able to get a last gleam of what I was here for; one single picture of the border cross as a result.

However the trip to Korday consisted not only of negative experiences. Surprisingly enough I was able to get my driver-questionnaire answered by a truck driver originated from Lithuania. The next day I planned to travel to Zharkent near the Chinese border, and try to catch a cap there that could bring me to the real Chinese-Kazakh border cross. The six hour drive took me along steep road sections, a local market, a remote restaurant accompanied by a fuel station and above all long straight trajectories through the savannah. The more near I reached to Chinese-Kazakh border, the more left and abandoned trailers and containers, also Dutch ones, could be observed. It seemed that not all overland export to China was accepted as hospitable as you would expect from the Chinese.

Arriving in Zharkent was as entering the beginning of the end of the world. This remote village 40 kilometres from the upcoming industrial superstar China drained noting but loneliness. A taxi was not easy to catch because no single internet connection could be found and no English dictionary had reached its way to this town, isolation from the English speaking world as a result. However a friendly, energetic and married boy of 23 was willing to bring me as near as possible towards the highly protected border. It seems that no less then three checkpoints where installed starting 5 kilometres before the physic border.

With a speed over 130 km/h we drove to Chorgos, the border town and main road transportation hub between Kazakhstan and China. After 20 minutes, a long queue of trucks is what I found at the first check point were, surprisingly enough, we were stopped by police. From the taxi driver I understood that the border was temporary closed, later that week I heard from a transportation expert that the Chinese government had closed the border for two weeks because of holiday (?). Every single truck driver had hidden itself from daylight, probably waiting for preceding procedures, or returning home disillusioned. Unfortunately the bus that would bring me back to the, hopefully still existing world should depart 8 hours later, leaving me with the option of sightseeing in a city with no sights. Some food and beers were able to get me through.

The bizarre, daily amount of 32 presentations

Astana, since ten years, is Kazakhstan’s capitol and in this period it evolved into a fancy, futuristic, fantasy capitol, accommodating all governmental institutions and ministries. On the 24th and 25th of September a conference was planned, named Transeurasia-2008, held in the Rixos president hotel. Most Transport and Communication Ministers from the Eurasian continent where present, Holland was represented by Klaas van der Tempel, the Dutch ambassador in Kazakhstan.

Day One was entirely planned with a bizarre amount of 32 presentations varying from boring speeches from ministers to enthusiastic stories given by presidents of major transportation firms; while behind the scene, bilateral meetings were held between different governments and institutions aiming on improvement of the overall transportation system on the Eurasian continent.

After two days of listening and networking, my maximum intake capacity was reached. The difference from the conference in Tashkent was the level of detail and the both political and commercial approach; many participating governments were present just to make a statement, others, mostly commercial carriers, just to make some money with fancy foreign investment plans. The final result was the acceptance of a TRANSEURASIA-2008 resolution. My results were formed by the acquiring of some interesting presentations and informal talks with people in the field, which could further help me with information concerning my research. On the 26th of September it was time to go back to Almaty, by plane this time; in less then 2 hours.

Folded up in a too small van with locals who couldn’t afford a plane ticket

Arriving in Almaty, Kazakhstan I received a similar treat: Angry looking customs officers, a long queue and even longer waiting times and an enormous supply potential of taxi drivers, willing to drive you from the airport to the city centre, asking height prices. In former USSR days, Almaty was the Kazakh capitol. Since ten years it is followed up by Astana; however Almaty still remains the commercial, cultural and financial centre of Kazakhstan. Therefore Almaty would be the best Kazakh hub for the coming period, especially because the city is located in the South East, near the Chinese and Kirgizstan border.



After a meeting and diner with my colleague and supervisor René Meeuws, where project progress was discussed, I could start to plan the further purpose of my stay. But off course also time had to be spend on touristic sightseeing, therefore I visited a museum with old Soviet musical instrument, a World War II monument and the Kök töbe cable car carrying passengers uphill presenting them a nice city panorama.

On Friday evening, 10pm, the night bus would transport me in a 15 hour trip, thousand kilometres southward to Karaganda, an industrial coal town located in the middle of the country. Karaganda would be my one-day-stopover on my route to Astana. During the trip I was able to get some insight in the road conditions, the insensitivity of road transport on this trajectory and state of on-route facilities. Part of my field research aims on visualizing the current infrastructural conditions and external influences on international trade in this region e.g. border cross situation and governmental policy. Travelling parts of the corridors’ trajectories is the simplest way to do so. Consequently I found myself folded up in too small vans with locals that were not able to afford a plane ticket.

De dingen die je nog niet over vodka wist (of wel via Chris Zegers)

Ik val de afgelopen dagen van de ene in de andere verbazing, een kleine bloemlezing:

wist je dat...

...er in Oezbekistan standaard bij elke maaltijd vodka op tafel komt, of het nu ontbijt, lunch of diner betreft.

...lege en half lege glazen niet worden gedoogd en een half glaasje vodka binnen 2 sec. weer tot de nok vol wordt geschonken.

...vodka nippen voor mietjes, kneuzen, varkens en wijven is, doe je dat wel kan je het vergeten aan de business table.

...de derde toast standaard voor zhe beautiefoel leedies is, hoe lelijk ze ook zijn.

...een shotje vodka voor en na het eten uitstekend helpt tegen buikgriep, diaree en ander van dat soort zaken.

...je van een overdosis vodka, dan wel geen buikgriep, maar wel degelijk hoofdpijn krijgt.

...dat tijdens de lunch of diner, elke speech (tot nu toe waren 8 speeches geen uitzondering) met een adje vodka gepaard gaat; die uiteraard tzill zhe bottom moet.

Do taxi’s actually exist out here?

Tashkent. When I started to arrange this project, a few months ago, I even couldn’t point the country of Uzbekistan on a map of the world, no way I knew its capitol by heart. Arriving here in the middle of the night (3 am.), to me had something strange, unpredictable and adventurous. What are the people like, how will they react to a meeting with a redhead from Holland? What will the temperature be, and what about smell of Tashkent’s inner city? Will my visa be accepted? Do they speak English? What about taxi’s to bring my ass to my hotel, do taxis actually exist out here in the savannah? Regardless my expectations; a VIP treatment was present to escort me through the border cross procedures, to my hotel, trough the check in, of Hotel Intercontinental, and finally it provided me with fresh fruit and drinks, brought by the room service as a present: and why not!

The purpose of my visit to Tashkent, Uzbekistan was the International conference on
development of road transport haulage between Europe and Asia. On this conference,
governmental leaders, captains of industry and research institutions like NEA, would introduce the departure of the first full truck load caravan from Tashkent to several destinations in Europe, varying from Istanbul (Turkey) to Riga (Latvia). NEA’s contribution to this project would be the execution of a comprehensive monitoring study on the caravans, based on information truck drivers provide trough a logbook, filled in during the trip. I had the honour to present my vision towards Eurasian road transport and NEA’s research approach during the project lifetime.



After a few days I recognized a typical habit of the Uzbek people or maybe the Soviet population in general: drinking lots of vodka. During the conference, extensive diners and lunches were provided and during these, the vodka glass was constantly refilled by a friendly waiter, who does not seem to understand the expression ‘I’m satisfied, thank you’. The fact that Uzbek’s main passion is speech-ing and as a fact, a speech is always assisted with a toast, the results was a total of eight ad fundum vodka shots during a one and a half hour business lunch.

After a full day of listening to Uzbek spoken presentations, finally the moment was there to start the engines and depart from Tashkent to several destinations in the far west. In total, about fifteen trucks from six carriers participated in this project named NELTI, New Eurasian Land Transport Initiative. The departure formed the culminating closure of the conference where trade across the Eurasian continent has been taken to another dimension!

...en andere hoogtepunten

...are back in town, the boys...

Drie volle weken heb ik me in het nachtleven van het Oostblok weten te storten. Tussen de regels door toch aardig wat cultuur gesnoven; ik noem de Opera The Brothers Karamazov gebaseerd op de gelijknamige roman van Fyodor Dostoevsky, het Tretyakov museum in Moskou, Hermitage in St. Petersburg, Zwemen in de een Fins meer nabij Söderkulla, een fietstocht door Tallinn en het strand van Jūrmala.

Dolle boel, vakantie met een doel...

Eurotrip

Dinsdagavond, omstreeks 23:11, de computer in het hostel in Tallinn biedt uitkomst voor het posten van een bericht op het digitale web. Ruim twee weken achter de rug nu en nog 5 dagen voor de boeg. Veel mooie momenten en ervaringen hebben deze trip kleur gegeven, ik kan moeilijk een kleur aanwijzen daarom gooi ik het maar op de afgezaagde regenboog metafoor. Geel en helder van het bier, grijs en grauw van het russische straatbeeld, groen en fris van de stadsparkjes, helderblauw van de Finse golf, oranje van de gloeiende sauna, bruin en versleten van de piano in de City bar, St. Petersburg.
Len vraagt of ik me klaar wil maken, op voor de volgende avond... Lang leven de vrijheid van vakantie, 4 dagen en 5 nachten te gaan...

Een stukje self-branding

Het introductie filmpje van de Master Transport, Infrastructure and Logistics aan de Delft University of Technology

el casa

Mijn nederige onderkomen, vastgelegd op de gevoelige plaat.

De Dromer

Af en toe. De wens dat je iemand anders bent,

Iemand die je niet als jezelf kent,

De gedachte een nobel leven te leiden,

Onttrekt je van de noodzaak tot benijden

Doch. Alleen hij die zichzelf goed doorgrond,

Van 's avonds laat tot de morgenstond,

Zijn begeerlijke dromen relativeert,

Fictie van werkelijkheid extraheert

Kan zolang de wens niet gaat regeren,

Om zo de geest danig te bezeren,

Zich heel sporadisch toewensen,

Een leven te leiden, dat van andere mensen

Besef. Gelukkig bestaan er dromen,

Waarvan de uitkomst niet nabij gekomen,

Als een T1 die je net niet kan betalen,

Of een prestatie moeilijk te behalen,

Erken de dromer als baken van de geest,

Zonder, was het leven niet zo bevredigend geweest!

A.F.Th. the movie

Elk jaar nodigt de TU Delft een schrijver uit die mag fungeren als cultureel uithangbord van de universiteit. Onder de titel van gastschrijver houdt hij een aantal lezingen, zit hij een een cultureel getinte avond voor en geeft hij een masterclass aan geïnteresseerde studenten.
Deelnemers, zo'n 20 stuks kregen de opdracht om een preproductie te maken voor een eventueel potentieel in de toekomst te realiseren speelfilm, gebasseerd op een kort verhaal van de hand van A.F.Th. (Adri) van de Heijden getiteld vijf jaar vermist.

Als rode draad had Adri het boek Het geheim van Hollywood van Paul Ruven gekozen. Hierin word gesteld dat elk film in wezen te vatten is in acht vast omschreven stappen. Het maken van een oscar-winnende productie is volgens Ruven een kunstje dat ook de Nederlandse film industrie zich eigen kan maken.

Het resultaat van de masterclass, een ware trailer, is hieronder te bezichtigen:

Britpop geleerd van de meester

Tip 4 future: Fictionplane. Joe Sumner en zijn vrienden spelen het dak eraf in de Melkweg. Ook gezien in 't Paard, Tivoli en overige poppodia.

ik was erbij

Eens in de zoveel tijd bezoek ik een open podium. Niet om zelf te jammen, ben je mal. Gewoon om de sfeer die er hangt. Rauwe covers die rocken, intieme selfmades van songwriters die inspireren. Veel excentriekelingen en altijd één of twee groupies. Snelle, elkaar opvolgende optredens maken de avond tot een soort cocktail van verschillende expressies. Het hangt in de lucht, je ademt het in, alsof de lucht een smaakje heeft gekregen. Het biedt houvast, avonden met een open podium. Alsof je het eindelijk hebt gevonden, het middelpunt van de wereld. Een bijzonder moment, voor heel even, je was erbij.

De volgende morgen spreek ik een huisgenoot,
"Wij moeten een band beginnnen" zeg ik, "jij kan toch wel wat op gitaar?".
"Ja klopt" reageert hij, "een band, hmm.. Wat speelde jij ook alweer?".
"Is dat belangrijk?" probeer ik nog. 'Heel erg goed dromen', denk ik inmiddels.
Gedesillusioneerd loop ik weg. Was het nog maar gister. Voor heel even. Ik was erbij.

Onbevangenheid

Vijf minuten, dat is het enige dat ik van haar wilde. En een luisterend oor. Al een tijdje had ik de behoefte, haar duidelijk maken dat mijn liefde voor haar Kunst niet zomaar een bevlieging was. Mooi was ze niet, dus seks wilde ik niet. Maar haar Kunst.
In mijn hoofd danste ze op nat gras, ik weet niet waarom gras, niet eens gesproken over dat natte. Zo fris en groen, alsof ze enkel naar beneden was gekomen om haar onbevangenheid uit te dragen. Vijf minuten, anders drie. Haar Kunst.

Alles is relatief absoluut

Anoniem dagboek,

dit ben ik dan, jonge twintiger, geslachtsrijp, vorstelijk voorzien van testosteron, in de lente van mijn leven. In een poging mezelf te omschrijven laat ik een proefballonnetje op: Voorbeeldig student, begenadigd sporter, brede kennissenkring, een aantal goede vrienden, altijd geen gebrek aan seks. Mijn handelsmerk is dwarsliggen 'ben je moeilijk te begraven' (H. Jekkers). Het relativisme is mijn credo en ik schaar mezelf onder de non-conformisten, waardoor ik me commiteer aan hun normen en waarden (en daardoor toch tot een groep behoor).

Het vergaren van kennis geeft me een machtig gevoel, het feit dat ik niet alles kan weten maakt onzeker. Het ontdekken van nieuwe werelden geeft het gevoel dat ik leef, des te confronterender is mijn tweederangs leven. Soms lijkt alles zo simpel, vaak blijk ik onwetend. Opkomen voor minderheden voelt nobel, daarmee m'n geweten zuiveren doet hypocriet aan. Bescheidenheid siert de man, benijd worden verslaafd. Een lach streelt mijn ego, een pias heeft altijd de lachers op zijn hand. Gewichtigheid maakt me serieus, om suffe mensen wordt nooit gelachen. Onderscheidingsdrang houd me alert, constante belangstelling maakt lui. Naar intellectuelen wordt geluisterd, echte faam maak je met een goede mop. Experts geven antwoorden, de echte waarheid vind je in de kroeg.

De tweeledigheid van het leven maakt me soms neerslachtig maar voelt evenzo als een verlichting: Alles is relatief. Toch? Klinkt best absoluut. Huh?! Rare jongens, die relativerende non-conformisten...

De drie-hoog-achter-mentaliteit

Basis; sporten gaat om drie dingen, kwaliteit, inzet, en doorzettingsvermogen. De heilige drie-eenheid voor de motivators onder ons. Niet aan te tornen. Voor mijn team (lees: D.S.H.C. Heren 6) niet dus hè... Wij hebben dan ook ALTIJD PECH.

Vaak wordt er geroepen dat je geluk afdwint, per definitie wend je pech daarmee af. Bij ons gaat dat heel anders; al doen we nog zo ons best, dat engeltje zit bij ons nooit op de lat. We hebben een aantal wedstrijden een pijpje bier op de lat gezet om zo de engel te verleiden, zich aan onze zijde te voegen, tevergeefs... ALTIJD PECH. Nooit eens het voordeel van de twijfel; het zit ons steevast tegen; ze moeten altijd ons hebben; die vogel?! dat zijn wij; we zitten altijd in het hoekje waar de klappen vallen; zijn altijd de pisang; we vangen altijd bot; komen elke zondag van een koude kermis thuis en zijn altijd het haasje.

De drie-hoog-achter-mentaliteit is er zodoende zelfs bij Delfsche corpsballen ingeslopen.

Pech of niet, het debacle van 16 maart zal ik ondanks mijn optimisme niet snel vergeten. Verliezen (Leonidas H11 - D.S.C.H. H6 2-1) tijdens het weerklinken van het eindsignaal is nooit een pretje, gelukkig maakte de overwinning van afgelopen zondag veel goed!

Over 16 maart gesproken; was dat niet de dag van het ultieme geluk; thuis winnen van Spijkernisse A1 (2-1). Zeven jaar terug. Zij geen kampioen, wij onze eerste seizoensoverwinning.
Mmm, 't kan verkeren (Bredero - 16 maart 1585 - 23 augustus 1618)

de Bus

Het programma genaamd de Bus, was het slappe aftreksel van de Nederlandse reality doop Big Brother. Zeventien opgeschoten passagiers in een 18 meter lange touringcar die in 16 weken door Nederland tour-den. Wat hippies maakten tot een kunst werd in Hilversum te grabbel gegooid door wat havenarbeiders, barmannen en aso's in een bus bij elkaar te stoppen met als troef een groot slaapvertrek in het, voor Val-Thorens Salou-gangers bekende, bagageruim. Gooi er wat drank in en daar heb je je kijkcijfers...

De hype genaamd de Bus ontwikkelt zich stevast elke lente ook rond een ander soort bus. De Volkswagen T1 heeft zich in het afgelopen decenium weten te positioneren in de hoogste regionen van wannahaves voor jonge yuppen. VW, een merk dat ergens (lees: Duitse degelijkheid) voor staat; T1 een mode artikel pur sang, waar je dan ook voor betaalt. Kijk op marktplaats en je geeft er zo 15 tot 20 ruggen voor uit.

Wat zou je hiervoor geven?

Ringbaard

Trainen door weer en wind; brak, ziek, misselijk of gewoon geen zin: rukken aan die paal (lees: pedel). De ringvaart een wedstrijdje van honderd kilometer over, je raad het al, de Ringvaart.

Steekwoorden: veel trainen, drie afvallers (..whine about their best..), 8 winnaars (..go home and fuck the prom queen..), blaren.

Vond roeien altijd voor arme zielen zonder enig balgevoel danwel spelinzicht die zonder nadenken een bootje in beweging probeerden te houden. Aanstellers, 9 keer trainen per week, vroeg naar bed en geen bier onder het mom van 'we zijn in training' (amehoela, fit blijf je heus wel, ook in de kroeg).

Ik ben een keer bij een wedstijd gaan kijken (winterwedstrijden - Proteus Eretes), leek op het eerste gezicht best gezellig, je kent het wel, studenten onder elkaar, er wordt gesport, met koek en zopie langs het water; t'was net een hockeytoernooi. Tot alle roeiers over de finish waren; toen gingen gaven ze opeens naar niet thuis. Allemaal pleiten. Terwijl in het clubhuis (lees: bouwval met tap installatie) een feestje was. "Roeiers mogen niet drinken, uit solidariteit doen wij dat ook niet." Ja me hol; Ooit iemand horen zeggen dat hij niet eet omdat de kindertjes in Mali ook geen eten hebben?! Dat heet mensenschuw.

Nu de moraal van dit verhaal gemiep, ik vind het nog verdomd mooi ook. Blijkbaar heeft de sfeer vat op me, als een verkoudheid die niet meer verdwijnt, waarvan je blijft snotteren. Snot dat altijd in je baard blijft zitten als je je weer eens uit de naat zit te trekken op dat pokkeding.