Vijf minuten, dat is het enige dat ik van haar wilde. En een luisterend oor. Al een tijdje had ik de behoefte, haar duidelijk maken dat mijn liefde voor haar Kunst niet zomaar een bevlieging was. Mooi was ze niet, dus seks wilde ik niet. Maar haar Kunst.
In mijn hoofd danste ze op nat gras, ik weet niet waarom gras, niet eens gesproken over dat natte. Zo fris en groen, alsof ze enkel naar beneden was gekomen om haar onbevangenheid uit te dragen. Vijf minuten, anders drie. Haar Kunst.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten