Alles is relatief absoluut

Anoniem dagboek,

dit ben ik dan, jonge twintiger, geslachtsrijp, vorstelijk voorzien van testosteron, in de lente van mijn leven. In een poging mezelf te omschrijven laat ik een proefballonnetje op: Voorbeeldig student, begenadigd sporter, brede kennissenkring, een aantal goede vrienden, altijd geen gebrek aan seks. Mijn handelsmerk is dwarsliggen 'ben je moeilijk te begraven' (H. Jekkers). Het relativisme is mijn credo en ik schaar mezelf onder de non-conformisten, waardoor ik me commiteer aan hun normen en waarden (en daardoor toch tot een groep behoor).

Het vergaren van kennis geeft me een machtig gevoel, het feit dat ik niet alles kan weten maakt onzeker. Het ontdekken van nieuwe werelden geeft het gevoel dat ik leef, des te confronterender is mijn tweederangs leven. Soms lijkt alles zo simpel, vaak blijk ik onwetend. Opkomen voor minderheden voelt nobel, daarmee m'n geweten zuiveren doet hypocriet aan. Bescheidenheid siert de man, benijd worden verslaafd. Een lach streelt mijn ego, een pias heeft altijd de lachers op zijn hand. Gewichtigheid maakt me serieus, om suffe mensen wordt nooit gelachen. Onderscheidingsdrang houd me alert, constante belangstelling maakt lui. Naar intellectuelen wordt geluisterd, echte faam maak je met een goede mop. Experts geven antwoorden, de echte waarheid vind je in de kroeg.

De tweeledigheid van het leven maakt me soms neerslachtig maar voelt evenzo als een verlichting: Alles is relatief. Toch? Klinkt best absoluut. Huh?! Rare jongens, die relativerende non-conformisten...