Infamously famous

Lonely Planet. Door menig reiziger bezongen, door menig uitgekotst. Je kan zeggen wat je wilt over dit backpackers-boeken-bolwerk, maar praktisch zijn de gidsen wel. Dat is ook de grootste reden dat vele reizigers ermee op reis gaan. De coverfoto van Lonely Planet is altijd strategisch gekozen: kleurrijk maar niet schreeuwerig, sprekend maar geen open deur en idylisch maar niet veelzeggend.

Tijdens mijn vakantie (van 20 tot en met 27 december is de school dicht) heb ik een scooter gehuurd om wat van het eiland te zien. Motoren en ander mechanisch geweld hebben nooit mijn interesse kunnen wekken maar zoals een echte pizzakoerier betaamt is het scooter-genot mij niet onbekend. Scooterrijden omvat voor mij een heilige-drie-eenheid: Stoppen waar je wilt (1), weg wanneer je wilt (2) en nooit ongewild lopen (3). Tijdens de reis van Unawatuna naar Tangalla stop ik in het vissersdorpje Ahungama. Dit gedeelte van de zuidkust van Sri Lanka is bekend om zijn stelt-vissers. Juist deze vissers heeft de Sri Lanka redactie van Lonely Planet uitgekozen als covermodellen voor de editie 2009.

Als ik op een rotspartij neerstrijk bewegen een aantal nieuwsgierige ahungamanen (zoals altijd veelal mannen) zich in mijn richting. Na de standaard openingszinnen "What's your country" en "What's your age", wijst er eentje naar mijn LP en begint hevig te schreeuwen en te bellen. Bij navraag weet een van de mannen in gebrekkig Engels te vertellen dat een van de stelt-vissers op de Lonely Planet cover zijn broer is: "He's coming!". Na een kwartier wordt mijn wachten beloond: Lidi, 72 jaar, nog steeds visser en zonder dat hij het weet het anonieme (en bescheiden) covermodel van een reisgids die wereldwijd wordt verkocht. Van de foto weet hij niks af, laat staan van enige vergoeding voor de gemisbruikte portretrechten.