Tijdens mijn studententijd bekroop me soms een gevoel dat ik het best kan omschrijven als ‘Is dit het nu!?’. Niet omdat ik te weinig van het studentenleven heb meegekregen; ik heb meer laatste biertjes (“dit is écht de laatste”) gehad dan dat ik eerste biertjes heb afgeslagen. Niet ook omdat de minachting die monodiciplinaire studenten vaak over TB’ers uitspreken zich van me meester heeft gemaakt; ik geloof heilig in de meerwaarde van de TB-school en de kracht van de teamplayers en bruggenbouwers die zij voortbrengt. Nee, eigenlijk gewoonweg omdat het me gemakkelijk afging.
Het ‘Is dit het nu!?’ gevoel ontstond bij mij zo na mijn derde jaar: De schaarse beginjaren en de eerste herkansingen hadden je wakkergeschud en de truc van het ‘vakken halen’ was aangeleerd. Voor mij was die truc vrij simpel: Gedurende het kwartaal enkel tijd besteden aan essentieel projectwerk en wat belangrijke colleges om daarna tijdens de vakkenperiode de turbo erop te zetten. Op het het einde nog wat avondjes doorbuffelen en inkoppen die handel.
Tijdens mijn afstuderen veranderde het ‘Is dit het nu!?’-gevoel al snel in het ‘Dit is het dus…’-gevoel. De Koninklijke Luchtvaart Maatschappij (KLM) was in mijn verkooppraatje over “probleemoplossen met een helicopterview” en “de multi-actor setting binnen grote bedrijven” getrapt. Met mijn TIL-specialisatie kon ik prima de onderhoudslogistiek voor vliegtuigonderdelen onder de loep nemen. De avond tevoren nog snel even de schoenen gepoetst en een hemd gestreken. Er lag niet echt een duidelijk opdracht klaar, maar dat zou ik morgen wel zien.
Daar zat ik dan begin februari; achter mijn bureau op een kantoortuin op Schiphol-Oost. De eerste weken zou ik voornamelijk wat meelopen met de ‘project-managers’ en me de huidige processen en systemen eigen maken. Toen ik na een maand nog steeds geen concrete opdracht had geformuleerd begon het wakkerliggen. Toen er na 2 maanden nog steeds geen voortekenen waren voor een concrete opdracht, raakte ik verder in paniek. De paniek uitte zich vooral in een gevoel van onmacht en onkunde: Wie dacht ik wel helemaal dat ik was om bij KLM binnen te stappen met het verhaal dat ik het wel even zou regelen!
Doorzetten, veel praten, uren maken, nog meer praten, veel nadenken, wat afstand nemen en vooral doorzetten bleek voor mij uiteindelijk de oplossing. Half mei, 3½ maand na de start van mijn afstudeerproject, lag er een onderzoekvoorstel voor een probleem alsmede een hoofdvraag en een logische onderzoeksopzet: de rust was wedergekeerd in m’n kop. De bravoure was iets getemperd maar de werklust des te meer aangewakkerd. Eindelijk had ik voor me hoe ik mijn afstuderen ging ‘inkoppen’. De trukkendoos werd weer van zolder gehaald en na zes maanden was ik een ingenieur.
De eerste maanden van mijn afsturen verliepen veruit het meest moeizaam. Het is de eerste keer dat je alléén verantwoordelijk bent voor een project. Het leeuwendeel van de ideeën moet uit jezelf komen en als er even niks komt is het moeilijk om een oplossing bij jezelf op te wekken. Vooral als er niet een duidelijke vraag of probleem ligt waarmee je meteen aan de slag kan. Voor mij was uren maken de oplossing, simpelweg werk verzetten. Gedurende de week gediciplineerd tijd besteden aan je afstuderen en je niet laten afleiden door zinloos vermaak. In het weekend afblazen en twee dagen niet denken aan die ingenieurstitel laat staan je afstudeeronderwerp.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die een afstudeertraject doormaakt zichzelf minstens één keer tegenkomt. De kunst om dat te overwinnen ‘Dat is het!’ Succes met jouw afstuderen. Laat je niet kisten door de rest van de wereld en vooral niet door jezelf: Je komt uit Delft man; de enige echte HOTSPOT!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten