..toch nog een klein beetje in het Haagsche!
woensdag 30 december 2009
Het Haagsche
Dankzij het terroristisch-fiasco van Eerste Kerstdag speelt Nederland een heldenrol van wereldformaat. Ook Guusje ter Horst pikt een graatje mee. Zo ben je burgemeester van de oudste stad van Nederland, zo sta je de wereld te woord via CNN.
..toch nog een klein beetje in het Haagsche!
..toch nog een klein beetje in het Haagsche!
maandag 28 december 2009
Infamously famous
Lonely Planet. Door menig reiziger bezongen, door menig uitgekotst. Je kan zeggen wat je wilt over dit backpackers-boeken-bolwerk, maar praktisch zijn de gidsen wel. Dat is ook de grootste reden dat vele reizigers ermee op reis gaan. De coverfoto van Lonely Planet is altijd strategisch gekozen: kleurrijk maar niet schreeuwerig, sprekend maar geen open deur en idylisch maar niet veelzeggend.Tijdens mijn vakantie (van 20 tot en met 27 december is de school dicht) heb ik een scooter gehuurd om wat van het
Als ik op een rotspartij neerstrijk bewegen een aantal nieuwsgierige ahungamanen (zoals altijd veelal mannen) zich in mijn richting. Na de standaard openingszinnen "What's your country" en "What's your age", wijst er eentje naar mijn LP en begint hevig te schreeuwen en te bellen. Bij navraag weet een van de mannen in gebrekkig Engels te vertellen dat een van de stelt-vissers op de Lonely Planet cover zijn broer is: "He's coming!". Na een kwartier wordt mijn wachten beloond: Lidi, 72 jaar, nog steeds visser en zonder dat hij het weet het anonieme (en bescheiden) covermodel van een reisgids die wereldwijd wordt verkocht. Van de foto weet hij niks af, laat staan van enige vergoeding voor de
donderdag 24 december 2009
Inzending Curius jaarboek 2010
Dat is het...
Tijdens mijn studententijd bekroop me soms een gevoel dat ik het best kan omschrijven als ‘Is dit het nu!?’. Niet omdat ik te weinig van het studentenleven heb meegekregen; ik heb meer laatste biertjes (“dit is écht de laatste”) gehad dan dat ik eerste biertjes heb afgeslagen. Niet ook omdat de minachting die monodiciplinaire studenten vaak over TB’ers uitspreken zich van me meester heeft gemaakt; ik geloof heilig in de meerwaarde van de TB-school en de kracht van de teamplayers en bruggenbouwers die zij voortbrengt. Nee, eigenlijk gewoonweg omdat het me gemakkelijk afging.
Het ‘Is dit het nu!?’ gevoel ontstond bij mij zo na mijn derde jaar: De schaarse beginjaren en de eerste herkansingen hadden je wakkergeschud en de truc van het ‘vakken halen’ was aangeleerd. Voor mij was die truc vrij simpel: Gedurende het kwartaal enkel tijd besteden aan essentieel projectwerk en wat belangrijke colleges om daarna tijdens de vakkenperiode de turbo erop te zetten. Op het het einde nog wat avondjes doorbuffelen en inkoppen die handel.
Tijdens mijn afstuderen veranderde het ‘Is dit het nu!?’-gevoel al snel in het ‘Dit is het dus…’-gevoel. De Koninklijke Luchtvaart Maatschappij (KLM) was in mijn verkooppraatje over “probleemoplossen met een helicopterview” en “de multi-actor setting binnen grote bedrijven” getrapt. Met mijn TIL-specialisatie kon ik prima de onderhoudslogistiek voor vliegtuigonderdelen onder de loep nemen. De avond tevoren nog snel even de schoenen gepoetst en een hemd gestreken. Er lag niet echt een duidelijk opdracht klaar, maar dat zou ik morgen wel zien.
Daar zat ik dan begin februari; achter mijn bureau op een kantoortuin op Schiphol-Oost. De eerste weken zou ik voornamelijk wat meelopen met de ‘project-managers’ en me de huidige processen en systemen eigen maken. Toen ik na een maand nog steeds geen concrete opdracht had geformuleerd begon het wakkerliggen. Toen er na 2 maanden nog steeds geen voortekenen waren voor een concrete opdracht, raakte ik verder in paniek. De paniek uitte zich vooral in een gevoel van onmacht en onkunde: Wie dacht ik wel helemaal dat ik was om bij KLM binnen te stappen met het verhaal dat ik het wel even zou regelen!
Doorzetten, veel praten, uren maken, nog meer praten, veel nadenken, wat afstand nemen en vooral doorzetten bleek voor mij uiteindelijk de oplossing. Half mei, 3½ maand na de start van mijn afstudeerproject, lag er een onderzoekvoorstel voor een probleem alsmede een hoofdvraag en een logische onderzoeksopzet: de rust was wedergekeerd in m’n kop. De bravoure was iets getemperd maar de werklust des te meer aangewakkerd. Eindelijk had ik voor me hoe ik mijn afstuderen ging ‘inkoppen’. De trukkendoos werd weer van zolder gehaald en na zes maanden was ik een ingenieur.
De eerste maanden van mijn afsturen verliepen veruit het meest moeizaam. Het is de eerste keer dat je alléén verantwoordelijk bent voor een project. Het leeuwendeel van de ideeën moet uit jezelf komen en als er even niks komt is het moeilijk om een oplossing bij jezelf op te wekken. Vooral als er niet een duidelijke vraag of probleem ligt waarmee je meteen aan de slag kan. Voor mij was uren maken de oplossing, simpelweg werk verzetten. Gedurende de week gediciplineerd tijd besteden aan je afstuderen en je niet laten afleiden door zinloos vermaak. In het weekend afblazen en twee dagen niet denken aan die ingenieurstitel laat staan je afstudeeronderwerp.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die een afstudeertraject doormaakt zichzelf minstens één keer tegenkomt. De kunst om dat te overwinnen ‘Dat is het!’ Succes met jouw afstuderen. Laat je niet kisten door de rest van de wereld en vooral niet door jezelf: Je komt uit Delft man; de enige echte HOTSPOT!
Tijdens mijn studententijd bekroop me soms een gevoel dat ik het best kan omschrijven als ‘Is dit het nu!?’. Niet omdat ik te weinig van het studentenleven heb meegekregen; ik heb meer laatste biertjes (“dit is écht de laatste”) gehad dan dat ik eerste biertjes heb afgeslagen. Niet ook omdat de minachting die monodiciplinaire studenten vaak over TB’ers uitspreken zich van me meester heeft gemaakt; ik geloof heilig in de meerwaarde van de TB-school en de kracht van de teamplayers en bruggenbouwers die zij voortbrengt. Nee, eigenlijk gewoonweg omdat het me gemakkelijk afging.
Het ‘Is dit het nu!?’ gevoel ontstond bij mij zo na mijn derde jaar: De schaarse beginjaren en de eerste herkansingen hadden je wakkergeschud en de truc van het ‘vakken halen’ was aangeleerd. Voor mij was die truc vrij simpel: Gedurende het kwartaal enkel tijd besteden aan essentieel projectwerk en wat belangrijke colleges om daarna tijdens de vakkenperiode de turbo erop te zetten. Op het het einde nog wat avondjes doorbuffelen en inkoppen die handel.
Tijdens mijn afstuderen veranderde het ‘Is dit het nu!?’-gevoel al snel in het ‘Dit is het dus…’-gevoel. De Koninklijke Luchtvaart Maatschappij (KLM) was in mijn verkooppraatje over “probleemoplossen met een helicopterview” en “de multi-actor setting binnen grote bedrijven” getrapt. Met mijn TIL-specialisatie kon ik prima de onderhoudslogistiek voor vliegtuigonderdelen onder de loep nemen. De avond tevoren nog snel even de schoenen gepoetst en een hemd gestreken. Er lag niet echt een duidelijk opdracht klaar, maar dat zou ik morgen wel zien.
Daar zat ik dan begin februari; achter mijn bureau op een kantoortuin op Schiphol-Oost. De eerste weken zou ik voornamelijk wat meelopen met de ‘project-managers’ en me de huidige processen en systemen eigen maken. Toen ik na een maand nog steeds geen concrete opdracht had geformuleerd begon het wakkerliggen. Toen er na 2 maanden nog steeds geen voortekenen waren voor een concrete opdracht, raakte ik verder in paniek. De paniek uitte zich vooral in een gevoel van onmacht en onkunde: Wie dacht ik wel helemaal dat ik was om bij KLM binnen te stappen met het verhaal dat ik het wel even zou regelen!
Doorzetten, veel praten, uren maken, nog meer praten, veel nadenken, wat afstand nemen en vooral doorzetten bleek voor mij uiteindelijk de oplossing. Half mei, 3½ maand na de start van mijn afstudeerproject, lag er een onderzoekvoorstel voor een probleem alsmede een hoofdvraag en een logische onderzoeksopzet: de rust was wedergekeerd in m’n kop. De bravoure was iets getemperd maar de werklust des te meer aangewakkerd. Eindelijk had ik voor me hoe ik mijn afstuderen ging ‘inkoppen’. De trukkendoos werd weer van zolder gehaald en na zes maanden was ik een ingenieur.
De eerste maanden van mijn afsturen verliepen veruit het meest moeizaam. Het is de eerste keer dat je alléén verantwoordelijk bent voor een project. Het leeuwendeel van de ideeën moet uit jezelf komen en als er even niks komt is het moeilijk om een oplossing bij jezelf op te wekken. Vooral als er niet een duidelijke vraag of probleem ligt waarmee je meteen aan de slag kan. Voor mij was uren maken de oplossing, simpelweg werk verzetten. Gedurende de week gediciplineerd tijd besteden aan je afstuderen en je niet laten afleiden door zinloos vermaak. In het weekend afblazen en twee dagen niet denken aan die ingenieurstitel laat staan je afstudeeronderwerp.
Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die een afstudeertraject doormaakt zichzelf minstens één keer tegenkomt. De kunst om dat te overwinnen ‘Dat is het!’ Succes met jouw afstuderen. Laat je niet kisten door de rest van de wereld en vooral niet door jezelf: Je komt uit Delft man; de enige echte HOTSPOT!
woensdag 23 december 2009
Portable hospital
Galle. Een stad in zuidenlijk Sri Lanka. De Nederlandse wortels van dit land zijn hier het meest zichtbaar. Nederlands hervormde kerken, Nederlandse gedenkstenen en Nederlands eten (lees: 23. bami goreng). De koloniale stijl doet me denken aan Melakka, Malaysië. Ook daar heeft de VOC zijn sporen nagelaten.De oude binnenstad van Galle wordt omringd door het 'Dutch fort'; een muur met wat uitkijkposten en een vuurtoren. Op het fort hangen lokale beach boys die voor wat fooi van de muur (hoogte: 6m.) in het water (diepte: -1.5m) springen. Als ik een foto van ze wil maken speelt m'n onhandigheid me weer parten en haal ik m'n grote teen open aan een steen. Wanneer ik mijn draagbare ziekenhuis tevoorschijn haal laat een van de boys mij zijn trofeeën zien: twee grote vleeswonden op elleboog en knie. "Yesterday. Too much drink. Motor drive. Very bad." Ik geef hem wat betadine en binnen luttele seconden brengt de eerst nog zo stoer ogende jeugd van Galle elkaar zwachtels aan.
De simpele pleisters en wat desїnfecterende zalf worden met de grootste dankbaarheid ontvangen. Als ik dezelfde jongen, twee dagen later op dezelfde uitkijkpost weer tegenkom laat hij zijn wond opnieuw zien: "Thank you tall man, wanna see me jump?"
dinsdag 22 december 2009
woensdag 16 december 2009
maandag 14 december 2009
Induruwa beach
De uitgestrektheid van een oceaan maakt klein. De macht van water is inmens. Elke ochtend slenter ik achteloos naar het strand om een duik te nemen in de Indische Oceaan. Je weet wel, die ene die bijna 5 jaar terug grote delen van haar aangrenzende oevers verwoeste. Op de plek waar ik elke ochtend zwem is indertijd in enkele minuten een ravage achtergelaten. Verwoeste woningen en bebossing, maar ook lijken en kadavers. De lokale bevolking wil er niets meer van weten; van de Tsunami...
"Herdenking? Hoezo? taxi?"
"Herdenking? Hoezo? taxi?"
maandag 7 december 2009
Galle face green soccer match
Dit weekend een potje voetbal gespeeld: Sri Lanka tegen het soepie.
Ofwel, een duitse krent, een Nederlandse F-sider en een lange rooie lijs tegen 6 mannetjes die normaal enkel cricket spelen maar in het bezit zijn van een leeuwenhart.
Het resultaat; bruine poten.
Ofwel, een duitse krent, een Nederlandse F-sider en een lange rooie lijs tegen 6 mannetjes die normaal enkel cricket spelen maar in het bezit zijn van een leeuwenhart.
Het resultaat; bruine poten.
woensdag 2 december 2009
a day at the museum
Druilerig Londen opweg naar Sri Lanka. De gratis musea bieden uitkomst. The Britsh museum: jappen en hun speelgoed...
dinsdag 24 november 2009
woensdag 4 november 2009
maandag 26 oktober 2009
Kopenhagen
Nooit zo decadent mijn tijd besteed. Waarom zijn mensen zo gevoelig voor liquiditair machtsvertoon. Baas boven baas. Moët, alleen omdat het kan.
donderdag 28 mei 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)
