Vijf minuten, dat is het enige dat ik van haar wilde. En een luisterend oor. Al een tijdje had ik de behoefte, haar duidelijk maken dat mijn liefde voor haar Kunst niet zomaar een bevlieging was. Mooi was ze niet, dus seks wilde ik niet. Maar haar Kunst.
In mijn hoofd danste ze op nat gras, ik weet niet waarom gras, niet eens gesproken over dat natte. Zo fris en groen, alsof ze enkel naar beneden was gekomen om haar onbevangenheid uit te dragen. Vijf minuten, anders drie. Haar Kunst.
maandag 26 mei 2008
zondag 4 mei 2008
Alles is relatief absoluut
Anoniem dagboek,
dit ben ik dan, jonge twintiger, geslachtsrijp, vorstelijk voorzien van testosteron, in de lente van mijn leven. In een poging mezelf te omschrijven laat ik een proefballonnetje op: Voorbeeldig student, begenadigd sporter, brede kennissenkring, een aantal goede vrienden,altijd geen gebrek aan seks. Mijn handelsmerk is dwarsliggen 'ben je moeilijk te begraven' (H. Jekkers). Het relativisme is mijn credo en ik schaar mezelf onder de non-conformisten, waardoor ik me commiteer aan hun normen en waarden (en daardoor toch tot een groep behoor).
Het vergaren van kennis geeft me een machtig gevoel, het feit dat ik niet alles kan weten maakt onzeker. Het ontdekken van nieuwe werelden geeft het gevoel dat ik leef, des te confronterender is mijn tweederangs leven. Soms lijkt alles zo simpel, vaak blijk ik onwetend. Opkomen voor minderheden voelt nobel, daarmee m'n geweten zuiveren doet hypocriet aan. Bescheidenheid siert de man, benijd worden verslaafd. Een lach streelt mijn ego, een pias heeft altijd de lachers op zijn hand. Gewichtigheid maakt me serieus, om suffe mensen wordt nooit gelachen. Onderscheidingsdrang houd me alert, constante belangstelling maakt lui. Naar intellectuelen wordt geluisterd, echte faam maak je met een goede mop. Experts geven antwoorden, de echte waarheid vind je in de kroeg.
De tweeledigheid van het leven maakt me soms neerslachtig maar voelt evenzo als een verlichting: Alles is relatief. Toch? Klinkt best absoluut. Huh?! Rare jongens, die relativerende non-conformisten...
dit ben ik dan, jonge twintiger, geslachtsrijp, vorstelijk voorzien van testosteron, in de lente van mijn leven. In een poging mezelf te omschrijven laat ik een proefballonnetje op: Voorbeeldig student, begenadigd sporter, brede kennissenkring, een aantal goede vrienden,
Het vergaren van kennis geeft me een machtig gevoel, het feit dat ik niet alles kan weten maakt onzeker. Het ontdekken van nieuwe werelden geeft het gevoel dat ik leef, des te confronterender is mijn tweederangs leven. Soms lijkt alles zo simpel, vaak blijk ik onwetend. Opkomen voor minderheden voelt nobel, daarmee m'n geweten zuiveren doet hypocriet aan. Bescheidenheid siert de man, benijd worden verslaafd. Een lach streelt mijn ego, een pias heeft altijd de lachers op zijn hand. Gewichtigheid maakt me serieus, om suffe mensen wordt nooit gelachen. Onderscheidingsdrang houd me alert, constante belangstelling maakt lui. Naar intellectuelen wordt geluisterd, echte faam maak je met een goede mop. Experts geven antwoorden, de echte waarheid vind je in de kroeg.
De tweeledigheid van het leven maakt me soms neerslachtig maar voelt evenzo als een verlichting: Alles is relatief. Toch? Klinkt best absoluut. Huh?! Rare jongens, die relativerende non-conformisten...
Abonneren op:
Posts (Atom)
