de Bus

Het programma genaamd de Bus, was het slappe aftreksel van de Nederlandse reality doop Big Brother. Zeventien opgeschoten passagiers in een 18 meter lange touringcar die in 16 weken door Nederland tour-den. Wat hippies maakten tot een kunst werd in Hilversum te grabbel gegooid door wat havenarbeiders, barmannen en aso's in een bus bij elkaar te stoppen met als troef een groot slaapvertrek in het, voor Val-Thorens Salou-gangers bekende, bagageruim. Gooi er wat drank in en daar heb je je kijkcijfers...

De hype genaamd de Bus ontwikkelt zich stevast elke lente ook rond een ander soort bus. De Volkswagen T1 heeft zich in het afgelopen decenium weten te positioneren in de hoogste regionen van wannahaves voor jonge yuppen. VW, een merk dat ergens (lees: Duitse degelijkheid) voor staat; T1 een mode artikel pur sang, waar je dan ook voor betaalt. Kijk op marktplaats en je geeft er zo 15 tot 20 ruggen voor uit.

Wat zou je hiervoor geven?

Ringbaard

Trainen door weer en wind; brak, ziek, misselijk of gewoon geen zin: rukken aan die paal (lees: pedel). De ringvaart een wedstrijdje van honderd kilometer over, je raad het al, de Ringvaart.

Steekwoorden: veel trainen, drie afvallers (..whine about their best..), 8 winnaars (..go home and fuck the prom queen..), blaren.

Vond roeien altijd voor arme zielen zonder enig balgevoel danwel spelinzicht die zonder nadenken een bootje in beweging probeerden te houden. Aanstellers, 9 keer trainen per week, vroeg naar bed en geen bier onder het mom van 'we zijn in training' (amehoela, fit blijf je heus wel, ook in de kroeg).

Ik ben een keer bij een wedstijd gaan kijken (winterwedstrijden - Proteus Eretes), leek op het eerste gezicht best gezellig, je kent het wel, studenten onder elkaar, er wordt gesport, met koek en zopie langs het water; t'was net een hockeytoernooi. Tot alle roeiers over de finish waren; toen gingen gaven ze opeens naar niet thuis. Allemaal pleiten. Terwijl in het clubhuis (lees: bouwval met tap installatie) een feestje was. "Roeiers mogen niet drinken, uit solidariteit doen wij dat ook niet." Ja me hol; Ooit iemand horen zeggen dat hij niet eet omdat de kindertjes in Mali ook geen eten hebben?! Dat heet mensenschuw.

Nu de moraal van dit verhaal gemiep, ik vind het nog verdomd mooi ook. Blijkbaar heeft de sfeer vat op me, als een verkoudheid die niet meer verdwijnt, waarvan je blijft snotteren. Snot dat altijd in je baard blijft zitten als je je weer eens uit de naat zit te trekken op dat pokkeding.