woensdag 4 mei 2016

Grünau to Noordoewer - 138km

De langste etappe voor het laatst bewaard. Een tijdritje van 138 kneiters tot de laatste Namibische nederzetting vòòr de grens met Zuid Afrika. Na een uitgebreid ontbijt en inladen van toated sandwiches voor lunch neem ik afscheid van de Fransen, ze nemen de andere tar road naar ZA (direction Karasburg).

Kwart voor negen op de fiets. Het is niet super warm, wat sluierbewolking. De weg lijkt rustig. Als ik Grünau verlaat dringt al snel tot me door dat de laatste stretch totaan de grens echt leeg is, niet alleen qua bebouwing, maar vooral qua landschap. Het is leeg, zandig, enkel grasachtige begroeiing met af en toe een boom. In de leegte, turend naar een hoge duin schreeuw ik het uit: dit is de reden dat ik fietsend reis. Er staat een harde noordwesten wind (voor mij zijwind van rechts), door de kromming van de weg heb ik hem soms licht in de rug. Het grootste voordeel is echter dat het vandaag gemiddeld genomen dalen is: van 1050m hoogte naar 250m. Ik stop bij een picnickplaats voor water en snacks, er slaat ook net een auto de grindstrook op voor een break. Er springen een paar kinderen en ouderen uit de auto en we raken aan de praat en maken grappen (die pad is kak, foto's? No, do you have some food?). Ze gaan naar een concert van Mariah Carey in Kaapstad (eerste keer dat MC in Afrika optreedt). De twee vrouwen gaan erheen, de twee dudes gaan vooral drinken en op de kids passen. Uiteindelijk geven ze me een knijpkat (omdat ik moet overleven) en maken we foto's. Het is op ongeveer 70km dus nog de helft te gaan.

Na 100km krijg ik het zwaar. Het gaat ook opeens valsplat omhoog. Ik realiseer me dat ik geluk heb gehad met de omstandigheden (vaak tailwind en licht omlaag) en dat ik daardoor vaak rond 1-2 uur op plaats van bestemming kon aankomen. Boven aangekomen kijk ik neer op de grens met Zuid Afrika, een klif-achtig gebergte dat lager is gelegen dan waar ik me nu bevind. Ik realiseer me dat ik er bijna ben. Het geeft een machtig gevoel. Met gebalde vuist juich ik elk tegemoet komend voertuig toe. Het is een onweerstaanbaar uitzicht: ik kijk neer op een lager gelegen gebergte. Vanaf nu knalt de weg ook enkel naar beneden, ik denk dat ik de 50-55 wel aantik. Via de sloppenwijk van Noordoewer en de bottleshop/supermarket van Dina kom ik terecht bij Orange River Lodge. Ik trek de lycra uit en trek paarse adi short aan: zwembad en Tafel Lager. Het zit erop.