De Marathon was sinds ik jong was als een mythisch beproeving voor me. De afstand leek zo lang dat hij alleen door 'echte mannen' volbracht kon worden en daarom stond ik als een kind aan de start op zondagochtend 4 mei 2014. Als een klein kind, want bevangen door spanning, maar opgepompt door een stadionspeaker die de deelnemers met harde muziek wegzond.
Split
|
Time
|
Diff
|
min/km
|
km/h
|
|---|---|---|---|---|
5 km
|
00:26:55
|
26:55
|
05:23
|
11.15
|
10 km
|
00:52:02
|
25:07
|
05:02
|
11.94
|
15 km
|
01:15:57
|
23:55
|
04:47
|
12.54
|
20 km
|
01:40:43
|
24:46
|
04:58
|
12.12
|
Halb
|
01:46:11
|
05:28
|
05:00
|
12.01
|
25 km
|
02:06:08
|
19:57
|
05:07
|
11.74
|
30 km
|
02:32:02
|
25:54
|
05:11
|
11.59
|
35 km
|
02:58:14
|
26:12
|
05:15
|
11.44
|
40 km
|
03:25:21
|
27:07
|
05:26
|
11.07
|
Netto
|
03:37:15
|
11:54
|
05:26
|
11.07
|
Ik begon te traag. Door de kou, de miezer en de angst voor instorten haalde ik niet meer dan 11.2 km/h in de eerste vijf kilometer. Daarna ging het beter en kwam ik in een goed ritme zodat ik de halve marathon in iets meer dan een uur en drie kwartier kon afronden. Tot het halve meetpunt voelde het alsof ik vloog, maar vrijwel direct daarna was het alsof er lood in mijn benen zat. Waarschijnlijk iets met de psyche...
Tot 37 kilometer heb ik me kunnen vermaken met korte gesprekjes met andere deelnemers, het uitwisselen van etenswaar (je wil toch waar voor je geld...) en een beetje rondspeuren in het publiek. Soms werd je naam geroepen: "Laurens, come on!" wat je weer een paar honderd meter vleugels gaf. Na 37 kilometer was het overleven. Als in een trance heb ik de laatste 50 minuten beleefd, met ogen half dicht rustig doorlopen richting elke nieuwe bocht, om je dan weer op te laden voor het volgende exemplaar. Visioenen zag ik soms, al ware ik stoned. Visioenen van mensen die langs de kant lagen te creperen, van wie de benen vol waren van pijn en kramp. Of het echt visioenen waren weet ik niet eens meer.
Tijdens de laatste kilometers naar de finish werd ik nog eenmaal aangemoedigd door mijn vrienden en vriendin die vanuit Nederland waren meegekomen. Nog nooit voelde ik zoveel extase (zelfs niet op de dansvloer). Het finish voelde dan weer een beetje cliché, maar de marathon zat in de tas.
